HET .COMYOUNISTISCH MANIFEST

[Barbera Sonneveldt]

Een tijdje geleden hoorde ik hoe een ‘seen it all done it all-executive’ laaiend enthousiast vertelde over CitizenM, een hotel voor ‘de mobiele mens.’ Hoewel de kamers van alle gemakken voorzien zijn, is de grootte ongeveer gelijk aan een veredelde schoenendoos. Geen punt, aangezien de huiskamer van het hotel de ontmoetingsplek is voor gelijkgestemden; de cosmopolitische wereldburger die als gevolg van social networking een fysiek verlengstuk heeft gevonden.
CitizenM is een tastbaar bewijs van de grote sociale revolutie die sinds het einde van de vorige eeuw op gang is gekomen. In de jaren ’70 sprak Stanley Milgram nog over de familiar stranger; de onbekende die men veelvuldig ziet, maar niet spreekt. Denk aan medeklanten in een supermarkt, of forenzende passagiers op een perron. Als hij zijn onderzoek nu zou hebben gedaan, had hij Social Media-contacten als ‘strange familiairity’ kunnen kwalificeren, de onbekende die via textmessaging een identiteit heeft, maar pas in werkelijkheid een driedimensionaal gezicht krijgt.
Gouden tijden gloren voor de horeca en evenementenbranche, de vele borrels van netwerkgroepen ‘om elkaar eens in levende lijve te ontmoeten’ zijn niet meer te tellen. Trouwens, is er nog een dancefeest denkbaar zonder digitale buzz?


LauweKak.NL
Toch heeft deze sociale transformatie weinig invloed op de wijze waarop we het rode potlood hanteren voor de komende TK-verkiezingen. De keuze is nog altijd aanbodgestuurd, terwijl de verschillen tussen de partijen relatief klein zijn. Maar als CitizenM op mentaliteit segmenteert, kan de politieke consument dat ook doen. Denk aan de structurele ergernis over hondenpoep, kennelijk ontbreekt de politieke wil om dit probleem voortvarend aan te pakken. Als een domein genaamd LauweKak.Nl miljoenen leden zou weten te mobiliseren, zullen de gemeenten stevig onder druk gezet worden om de grasveldjes groen te houden. Geen gesteggel meer in buurthuizen, maar een massademonstratie op het Malieveld om eindelijk eens voor elkaar te krijgen, wat in andere beschaafde landen al lang is gelukt.

Uit de partijkaart kan nog niet à la carte gekozen worden, maar de invloed van communities als sociaal NGO-vehikel zal niet uitblijven. Partijen zullen een ‘customized’ omschakeling moeten maken, in plaats van een presentatie van hapklare partijbrokken.
In het politieke warenhuis met shop in shop-formule, bepaalt de kiezer zelf waar hij zijn boodschappen haalt. SP vanwege de hondenpoep, D66 omwille van het onderwijs; Groen Links om een snelweginfarct te voorkomen, de VVD voor een anti-stalinistisch rookbeleid, de SGP om het DNA van de schepping te eerbiedigen, de moderniteit is maatwerk.
Als de burger online zijn stemmen heeft uitgebracht op hoofdlijnen, managen de gekozen ministers de uitvoering. Het afgeslanke parlement ziet erop toe dat de wil van de communities wordt geëerbiedigd, overbodige bestuurslagen worden gesaneerd. De eveneens gekozen MP hakt als strenge CEO de knopen door in het geval van geschillen.
Montesquieu in een Marxistisch jasje; want waarom kan de consument wel zijn eigen ontwerper zijn als het om een sneaker gaat, maar kunnen mondige burgers niet hun eigen leefwereld customizen? Kiezers aller domeinen verenigt u! Want het .comyounisme heeft geen baard, maar een machtige muis gebaard. BS