Liefde voor biskwie

[Barbera Sonneveldt]

Het is deze maand 124 jaar geleden dat Ericus Gerardhus Verkade brood en beschuit begon te verkopen. Zonder dit initiatief was mijn eerste liefde nooit een koekje geweest, San Francisco om precies te zijn. De naam bleef heilig.

Eens in de zoveel tijd ging ik bij mijn opa en oma logeren. Juist omdat het niet zo vaak gebeurde, was het altijd weer een bijzondere gebeurtenis. Ze woonden in een jaren ’30 huis in Haarlem met glas-in-lood ramen. Als de zon het huis een caleidoscoop-achtige verlichting gaf, dacht ik aan Aladin en de wonderlamp.
De tijd leek er stil te hebben gestaan. Hoewel gas, water en elektriciteit hun intrede hadden gedaan, luisterde mijn opa nog altijd naar de bakelieten radio van voor de oorlog. Hij schoor zich met aluin boven de lampetkan, in de bijkeuken sudderden stoofpeertjes en sukadelapjes op het petroleumstelletje.
Na het ontbijt om acht uur, werd de krant gelezen terwijl opa op de achtergrond ‘de persberichten’ (radio 1) luisterde. Oma bracht koffie met een snufje Buisman, even later volgde de lunch. Als de vaat een vleug citroengeur had achtergelaten, werd het tijd voor de dagelijkse boodschappen.
Na terugkomst kwam de thee met een mariakaakje op tafel en om half vijf kreeg opa z’n ‘ouwe klare.’ het duurde niet lang voordat hij liedjes zong als ‘Adieu mein kleiner Garde Offizier’ en in zijn handen klapte. Oma gaf me dan steevast een knipoog.
Tijdens theetijd wist ik altijd wel een smoesje te verzinnen om aan het biskwietje te ontsnappen. Eerlijk zeggen dat ik die droge krengen niet te nassen vond, durfde ik niet bij de aanblik van het vriendelijke gezicht van mijn oma. Toen op een dag de trommel met een Camee-gravure openging, zag ik dat de rondjes door ovaaltjes waren vervangen. Ik besloot een poging te wagen en de rest is verrukkelijke geschiedenis.

Een half jaar geleden was ik in het Verkade Paviljoen van het Zaans Museum, waar de San Francisco niet in de trommel ontbrak. Geen moeilijke keuze. Al kauwend proefde ik Haarlem en was weer negen.