Nooit vertoond

[Barbera Sonneveldt]

Bespiegelingen over die goeie ouwe tijd zijn vaak vervelend; beelden van een fles 4711 en een uitgezakte permanent doemen op. Vroeger, toen mensen nog respect voor elkaar hadden, toen de meester nog een meneer was, toen dienders nog met de gummiknuppel gezag afdwongen. Kom daar nu nog maar eens om!

Toch laat de animo voor 100 jaar Reclameklassiekers in de Beurs van Berlage zien dat een zweempje Boldoot op z’n tijd in een behoefte voorziet. Die goeie ouwe tijd, met de slogan als epicentrum van de reclamekracht. De tijd dat de inkt van Hidden Persuaders nog maar net droog was en Kottler zijn vier P’s introduceerde. De tijd dat het voor-na-effect in reclames veelvuldig werd gepraktiseerd. De waskracht van Witte Reus na het kinderfeestje en natuurlijk de borden van Dreft, waar de vleesbotten nog aan vastgekoekt zaten. Eenmaal in het schuimende sop was al het leed geleden en glom het bord mee met de stralende lach van de huisvrouw.

Ook de van dik-hout-zaagt-men-planken-printreclames zoals in Panorama en Nieuwe Revu markeerden de naïviteit van de consumerende mens. In stripvorm zagen we een graatmagere sukkel die op het strand door rondborstige bikinidraagsters met hatelijke commentaren in tekstballonnetjes werd geduid: “als ie maar niet wegwaait!”

In de tweede strip, waarin de eens geplaagde man figureerde na gebruik van een spiergroei bevorderende crème, vielen de dames in katzwijm en verzuchtten: “Zou hij nog vrij zijn?” Ter afsluiting gaf de nieuwbakken Jerommeke de lezer een veelbetekenende knipoog.

Natuurlijk, er is niks mis met classics als Melk Moet of Liever naakt dan Namaak, maar er is meer onder de zon, denk aan de tekstjuweeltjes van de anonieme bakker of slager. Altijd geassocieerd met de generieke leus: De hoogste kwaliteit, voor de laagste prijs en ook Twee halen, een betalen doet het onverminderd goed. Toch heb ik in de loop der tijd talloze slogans gespot, die nooit een Gouden Leeuw of een plekje in de Beurs van Berlage zullen krijgen.

Mijn gedachten gaan uit naar de eigenaar van een haringkar in Amsterdam-West waar ik ooit vaste klant was. De man heette Frankie Vis. Daarnaast werd zijn hals gesierd door een gouden ketting met het sterrenbeeld Vissen. Zodra de Hollandse Nieuwe weer binnen was werd de korenwijn gul geschonken en de visboer dronk steevast mee. Hij adverteerde met de onvergetelijke slogan: Frankie Vis, goed dat ie er is.

Toen ik dit ooit aan een Brabantse vriend vertelde moest hij hard lachen, maar zei dat de mooiste slogan toch echt uit Oss en omstreken afkomstig was. Een snackbarhouder aldaar had als reclamespreuk: Kroketje, wat let je?

Misschien had hun bekendheid in het user generated content-tijdperk zich wel als een olievlek verspreid, zoals de onbekende kapster Marja van Brakel de Admarkt Topawards 2009 van Marktplaats won.

Hoe is het eigenlijk met Frankie Vis? Zou hij er nog zijn?

www.detaalbeurt.nl