Brandjes blussen

[Barbera Sonneveldt]

Er vloeit bloed in marcomland, termen als ambush-, guerillamarketing en damage control buitelen over elkaar heen in de recente Bavaria- en BP-affaires maar dat is nog kinderspel vergeleken bij de geraffineerde psychologische terreur die Heineken zou hebben toegepast inzake de bikkelharde strijd met horeca-magnaat Sjoerd Kooistra, eindigend met de zelfmoord van laatstgenoemde. Volgens advocaat Oscar Hammerstein is naar de beste Sharia-tradities “zijn hoofd op het hakblok gelegd.”

Temidden van al dit ‘grote’ nieuws is het kleine nieuws over het recente ontslag van het hoofd van de Brandweer van Bronckhorst onderbelicht gebleven. Zo op het oog een nieuwtje voor het lokale sufferdje, ware het niet dat dit soort kleine berichtjes veelvuldig verschijnen. Wat was er aan de hand? De brandweerman had op zijn Hyves-pagina een paar ‘seksueel getinte’ opmerkingen geplaatst die hem uiteindelijk fataal zijn geworden. Niet de eerste keer dat zoiets gebeurt, zal ook niet de laatste keer zijn.
Een paar collega’s hadden de burgermeester overigens op de hoogte gebracht, wat een beetje deed denken aan het NSB’en rondom presentatrice Eva Jinek. Het is niet te achterhalen wat er precies gezegd is, maar het laat zich makkelijk raden als je met branden blussen en spuiten in de weer bent. De man zal geregeld jolige opmerkingen naar zijn helm geslingerd hebben gekregen en daar eens wat vunzigs op teruggezegd hebben.
Welke ontslagen kunnen we nog meer verwachten? De marketingmanager van Conimex die op een forum iets ondeugends over zijn sambal-lancering zegt tegen een mooie meid waar hij mee chat? Of zit de brandmanager van Ola-raketten op de schopstoel omdat hij in zijn enthousiasme over de stijgende ijsverkopen op een LinkedIn-groep geroepen heeft: “Onze klanten lusten er wel pap van met dat hete weer!” Een oplettende lezer van de Clara Wichman-Stichting ziet dat er geen knipoog bij staat, verveelt zich toch al stierlijk omdat de strijd om het feminisme gestreden is, neemt een Spong in de arm, zegt in de publiciteit dat de raketten vooral door moeders worden gekocht die zich hierdoor gegriefd voelen en eist het het vertrek van de vermeend seksistische brandmanager.

Nog niet zo heel lang geleden was er de rituele vuilbekkerij bij het koffie-automaat en ook het personeelsfeestje deed altijd weer stof opwaaien. “Zo ken ik die Jansen niet,” zei de vrouw van de directeur dan bij thuiskomst tegen haar man, nadat de anders zo stille boekhouder zich in beschonken staat opzichtig flirtend met de receptioniste had opgehouden. Een paar dagen later was het weer business as usual, omdat de oppervlakkige jolijt weer net zo snel vergeten is als-ie is opgekomen.
Het geschreven woord vervliegt echter niet. Social Media zouden de digitale belichaming van Beethoven’s negende symfonie “Alle Menschen werden Brüder” moeten zijn door vrijuit met elkaar te discussiëren. Maar er is ook sprake van een democratische paradox op Internet, waar stiekeme Stasi’s die nog een appeltje met deze of gene hebben te schillen, hun voordeel mee doen. Zelfcensuur is geboden, omdat de digitale democratie en een totalitaire staat soms griezelig dicht bij elkaar te liggen. De vijand kan meekijken, altijd.