Hans Laroes vergaloppeert zich

[Redactie Nederlands MediaNetwerk]

Door
Ton Verlind. Hans Laroes, hoofdredacteur van het NOS Journaal vertelde in het blad “Maarten”, dat zijn redactie het nieuws rond Wilders wel eens laat liggen. Redacties maken ALTIJD afwegingen, dus op zich was dit geen bijzondere vaststelling. Hij kreeg betekenis, omdat Laroes, deze politicus nadrukkelijk noemde en andere politieke leiders niet: Hans afficheerde zich dus als het netste jongetje van de klas. Zijn baas, algemeen directeur van de NOS, Jan de Jong haastte zich de ontstane schade te herstellen. Volgens hem gaat het hier om normale journalistieke selectiviteit, die ook rond Cohen, Verhagen en Rutte wordt betracht. Het was veelzeggend, dat niet Hans naar buiten trad om zijn afspraak af te zwakken, maar zijn baas en zo kreeg die correctie toch het karakter van een reprimande. Bedoeld of niet, de NOS bevestigde zo het beeld van de “linkse Hilversumse kerk”. Wilders liet weten geen aanstoot te nemen aan de uitspraak. Als je gelijk zó naar je toekomt, hoeft dat ook niet. Het is een kwestie van wachten op het goede moment van afrekening. Hoogst onverstandig van Hans met zo’n blik in de keuken naar buiten te treden. Hij heeft so-wie-so geen handige manier van communiceren. Iets teveel overtuigd van zijn gelijk en de ontastbaarheid van zijn instituut en weinig open voor kritiek en verbetersuggesties. “Waarom is Het Journaal toch altijd zo oppervlakkig?”, vroeg Van Rossem aan de hoofdredacteur. Die legde uit, dat hij wel anders wil, maar dat de dagelijkse 20 minuten nu eenmaal weinig ruimte geven voor diepergravende beschouwingen. 5 Minuten erbij, zouden wonderen doen, zei Hans, die daarmee de oplossing van het probleem handig op het bordje van iemand anders dan hemzelf legde. Wie meer wil, aldus Hans, moet naar internet waar geïnteresseerde nieuwsconsumenten de goeddoorwrochte dossiers van het Nos Journaal vinden. Met instituten als Wiki Leaks op internet heb je Het Journaal helemaal niet (meer) nodig: concentreer je op je kerntaak en die ligt bij het maken van televisie, is mijn advies. Te weinig zendtijd als excuus voor gebrek aan diepgang is een drogredenering: over de dag genomen vult het NOS Journaal zoveel minuten, dat het gebrek aan zendtijd geen reden kan zijn voor de frivoliteit waarmee over het nieuws wordt gefietst. Dat je Het Journaal maakt zoals het is, is het resultaat van een keuze en sta daar dan ook gewoon voor. Zo is Het Journaal bijvoorbeeld buitengewoon gouvernementeel. Nieuws van Het Binnenhof is per definitie belangrijk. De afgelopen weken zijn vele minuten zendtijd gevuld door NOS-verslaggevers, die met camera en microfoon aanrenden achter politieke leiders die niets wilden zeggen. Het ontbreken van nieuws was geen reden voor het betrachten van de selectiviteit, die ten aanzien van Wilders wel wordt gehuldigd. In zijn interview met Laroes wijst Maarten van Rossem er terecht op, dat er behoefte is aan herdefiniering van wat je journalistieke kwaliteit zou kunnen noemen, bij uitstek een handschoen die de publieke omroep zou moeten oppakken. Maar Het Journaal vertaalt die wens naar maatschappelijke verdieping nogal kinderlijk: minder staat (wat men overigens niet waarmaakt) en meer straat (dat klopt wel). En dan wordt er nu ook gewerkt aan een speciaal journaal voor lager opgeleiden. Niet nodig: die hebben het Jeugdjournaal al. “Al eens gedacht aan een Journaal voor hogeropgeleiden?”, vroeg Van Rossem. Terug naar de ongelukkige quote van Hans Laroes over de PVV van Wilders. Volgens een analyse van de Nieuwsmonitor (een instituut dat het nieuwsaanbod analyseert) kwam Wilders tijdens de campagne in het RTL Nieuws aanzienlijk vaker aan bod dan in het NOS Journaal. Het zijn de media die met hun uitbundige publiciteit Wilders in het zadel hielpen. Hij krijgt naar verhouding meer aandacht dan andere politieke leiders. Het zegt meer over de marketingkwaliteiten van Wilders dan het functioneren van de pers: wie effectief opereert haalt logisch het meest de media. Ooit was ook de nu zo gewaardeerde Dries van Agt een journalistieke outcast. Als conservatief politcus kon hij rekenen op weinig meededogen van het overwegend linkse Binnenhofse journaille. Hoe harder die journalisten op hem inhakten, des te groter werd de steun die de CDA-leider onder het volk wist te mobiliseren. Hij profiteerde voluit van het zogenaamde underdog-effect. Het is Wilders die feilloos in de peiling heeft hoe het werkt. Hoe harder ze je pakken, des te succesvoller je bent. Dat lijkt Hans Laroes dus heel goed begrepen te hebben. Het was alleen een beetje dom om daarover uit de school te klappen.
www.tonverlind.nl Lees van Ton ook: -
Nieuwe Publieke Omroep mist realiteitszin -
Politieke visie op de publieke omroep heeft soms de diepgang van ee... -
Peter R. de Vries: Ik weet het niet... -
Klant wordt nog verder de digitale wereld ingetrokken -
Jan des Bouvrie is veroordeeld voordat zijn schuld vaststaat