De gouden klepel voor Jerry Goossens

[Geertjan Benus]

‘Groene Zondag!’ kopt Jerry Goossens. Zijn column in het AD Utrechts Nieuwsblad Stad en Regio op 18 juni staat op de tweede pagina. En in een witte kadertekst staat: ‘Jerry Goossens, columnist sinds 1996’. Een soort van betrouwbaarheidslabel? Zoals op flesjes bier: Amstel AO 1883 – mijn merk. Hij koppelt het thema Groen van de culturele zondag in Utrecht op 19 juni aan de politieke partij GroenLinks. Bij het lezen ervan ergerde ik mij groen en geel. Nu maar hopen dat ik daarmee mij niet direct voor de helft publiekelijk heb bekend tot deze politieke partij. Als het aan Jerry Goossens ligt, dus wel. Daarom dit artikel: om te bestrijden wat hij beweert.

Politiek water over ambtelijke akkers

Sinds onze plaatselijke politieke partij Leefbaar Utrecht het initiatief nam in 2000, zijn de culturele zondagen in de Domstad een feit. Voordat dit zover was, moest nog wel enig politiek water over de Utrechtse ambtelijke akkers stromen. Uiteindelijk stond de stichting culturele zondagen als een huis. Diverse thema’s zagen in de loop der jaren dankzij deze zondagen het licht; de meest recente is ‘De Uithof is jarig'. En nu op 19 juni het thema Groen, met als subthema’s Recycling, Energie, Voedsel, Omgeving en Mobiliteit. Met ingang van 1 januari 2010 is de stichting samen met het Utrechts Uitburo verder gegaan in de zelfstandige organisatie Stichting Cultuurpromotie Utrecht: http://zakelijk.utrechtsuitburo.nl/diensten/organisatie-utrechts-ui... Hoe het allemaal in elkaar steekt is op deze site volstrekt transparant, ook als het gaat om het tot stand komen van thema’s. Zie ook deze pagina: http://www.culturelezondagen.nl/cz/do.php?a=show_visitor_static&... waar de vraag beantwoord wordt wie het allemaal bedenkt. 

De structuur sinds de dualisering

Wanneer Mirjam de Rijk, wethouder, iets zegt over kunst en politieke partijen, doet zij die uitspraak in het besef van hoe het politieke bedrijf werkt: het College van B&W met wethouders en een burgemeester, gaat over de dagelijkse gang van zaken in dat politieke bedrijf. De wethouders mogen sinds 2002 (start van de dualisering) geen lid meer zijn van de gemeenteraad. Daarmee is een scheiding aangebracht tussen het college en de raad. Wethouders zijn uiteraard wel lid van een politieke partij. Maar wethouders zijn gebonden aan het zogenaamde collegeakkoord. Dit is in de stad Utrecht een akkoord tussen D66, PvdA en GroenLinks met de kernwoorden: Groen, open en sociaal. Dat betekent dat deze drie partijen akkoord zijn gegaan met deze drie cruciale woorden. Het was even schikken en herschikken, maar dan toch. Geen enkele politieke partij heerst op die manier in zijn eentje over de stad, zelfs niet de partij die de meeste ambtenaren in zijn geledingen telt.

Het systeem en het resultaat

De stichting Cultuurpromotie Utrecht kan zich dus verheugen op extra aandacht vanuit het dagelijks bestuur van de gemeente Utrecht. Altijd prettig om vooraf te weten. De column van Jerry Goossens ademt echter stemmingmakerij, riekt naar het willens en wetens oproepen van onderbuikgevoelens over één van deze drie politieke partijen. Als zou het gaan om afkeurenswaardige achterkamertjes politiek van een GroenLinks wethouder. Bovendien vergelijkt hij Utrecht met Pyongyang, hoofdstad en symbool van het communistische Noord Korea. Ook die vergelijking gaat niet op. Ik werk als zzp-er in opdracht van ambtenaren onder zowel het College van B&W als onder de raad. Dat kan alleen in een cultureel klimaat waar de inbreng van het individu hoog gewaardeerd wordt – dus in ons westers kapitalisme. Ik wil hierbij dan wel opmerken dat Utrecht een voorbeeld kan nemen aan Pyongyang: deze stad heeft geen stinkbussen maar elektrische trolleys. Goed dus dat Jerry Goossens deze stad noemde. Maar dan niet vanwege het politieke systeem daar, maar vanwege de wijze waarop de stad in dat opzicht op een groene wijze wordt bestuurd.

De (rare) kwast, de boeren en de arbeiders

In Pyongyang staat de 170 meter hoge Juche toren. Voor die toren staat een standbeeld. Een standbeeld van een arbeider, een boer en een intellectueel. Zij houden een hamer, een sikkel en een kwast vast. Daarmee wil het bestuur van Noord-Korea zeggen dat de mensen onder het communisme daar meer ontwikkeld zijn dan communisten in de Sovjet Unie: die hanteren alleen de symbolen hamer en sikkel. Voor mij toont Jerry Goossens zich met zijn column over Groene Zondag als een rare kwast. Toont hij zich als een symbool voor gebrek aan kennis over het politieke bedrijf in de lokale politiek. Hij laat lezen de klok te hebben horen luiden zonder te weten waar de klepel hangt. Laat dit artikel dan zijn gouden klepel zijn. Misschien ook goed voor de uiterste houdbaarheidsdatum van een columnschrijver?...