Een beetje een afscheid

[Geertjan Benus]

Terugkijken is soms een beetje vooruitkijken

Sinds februari 2009 schreef ik tot en met december 2011 71 blogteksten op het Nederlands Medianetwerk. Een deel van die teksten is niet meer openbaar omdat politici zich uitspraken over die onderwerpen. Daarmee werden mijn teksten ook politiek. Ik ben een ondersteuner van ambtenaren die een (dagelijks) bestuur ondersteunen. Die positie wil ik wel graag houden. 

De teksten waren ingegeven door mijn werk als notulist en door mijn betrokkenheid als notulist bij het openbaar bestuur. Ik schreef ze in alle openbaarheid. Ik liet er onder meer mee zien dat ik graag schrijf, dat ik mijn gedachten in een vorm kan gieten, dat ik helder van geest ben, dat ik kan structureren, dat ik in betrekkelijk korte teksten een begrijpelijk verhaal kan schrijven, dat ik opvattingen heb over onder meer mijn vak bij de overheid, over ons openbaar bestuur, over mijn branche, over de verhouding tussen ambtelijk en bestuurlijk, en over het wettelijk kader waarbinnen 'het politieke bedrijf' gelegenheid geeft tot de profilering die politieke partijen aan zichzelf geven. 

Mijn motivatie om de openbaarheid te zoeken, is ook mijn besef dat het beter is mijzelf te profileren dan dat anderen dit doen die de beschikking hebben over machtsmiddelen wanneer ik als zelfstandig professional-notulist bij de overheid de opvattingen weergeef van extreem links tot extreem rechts. Om zzp-notulist te kunnen zijn bij de overheid, moet de mens achter die notulist stevig in zijn schoenen staan. Ik heb in alle openbaarheid laten zien waar ik sta als persoon, zonder die positie te koppelen aan een politieke partij. Ik sta nog steeds op het standpunt dat het goed zou zijn wanneer ambtenaren die te maken hebben met het bestuurlijke deel van hun organisatie dat ook zouden doen. Ik vind dat van groter (maatschappelijke) betekenis dan dat ik zou weten van welke politieke partij bijvoorbeeld een Directeur Generaal is.

Inmiddels kan ik gevoeglijk aannemen dat mijn teksten gelezen zijn door de mensen die voor mij van het grootste belang zijn – dat zijn ambtenaren die als opdrachtgever met mij te maken hebben en die als potentieel opdrachtgever ervoor kunnen kiezen om mij opdrachten te geven. Die personen ken ik niet persoonlijk. Ik hoef ze niet te kennen, want ik hoef geen vrienden te zijn met mijn opdrachtgevers. Opdrachtgevers moeten van mij krijgen wat ze van mij willen hebben. Meer niet. Ook dat was een reden om openbaar te gaan. Dit beeld van mij, heb ik nu zelf geschapen.

Dat beeld komt overeen met hoe ik mijzelf heb geuit over onderwerpen die ik van belang vind in het openbaar bestuur in Nederland. Ik heb ondervonden dat ik niet de enige ben die dit belang onderkent. Dat weet ik omdat een ministerie rechtstreeks aan mij heeft gereageerd op één van mijn blogteksten. 
Het beeld van mij, stemt overeen met wie ik ben – als mens, als Nederlands Staatsburger, als notulist, als tekstschrijver, als professioneel werker die door opdrachten van de overheid verder is gegroeid dan de opdrachten die hem tot nu toe zijn gegund. 
Van nu af aan haak ik naar ook betaalde opdrachten om te schrijven. Omdat niet alleen politieke partijen hun gezicht hebben, maar ook het dagelijks bestuur van Nederland of van een gemeente, en zeker ook ambtenaren ieder voor zich met bestuurlijke verantwoordelijkheid en met contacten in de samenleving vanuit hun professie. Omdat niet alleen macht ertoe doet, of frame-taal, en 'de meeste stemmen tellen', maar vooral ook de kracht van de rede. 

[Inge Beckers]

Succes Geertjan, Je bent een kei van een schrijver, notulist, ZZP'er en meer!