Columns en andere schrijfsels

[Sandra Israel-Dragstra]

(On)bezorgde oude dag…

Met veel genoegen gooit mijn tante de vraag in de groep: ‘wat wij dertigers en veertigers verwachten van onze oude dag?’ Tja, wat verwachten we daarvan? In de drukte van alledag vergeet je daar over na te denken. ‘Waar we zullen wonen en wie er voor ons zorgt?’, specificeert ze haar vraag. “Binnenkort woont een bejaarde in een doos in de achtertuin van de kinderen”, klinkt het vanuit het gezelschap en met die opmerking is het hek van de dam. Al grappend en grollend laten we onze ouders in het meest vreemdsoortige karton verblijven en bedenken we zorgconstructies waar wij, de kinderen, alleen maar beter van worden. Het wordt een hilarische conversatie, maar de dertigers en veertigers blijven wonderlijk buiten schot. Nog altijd weten we niet wat er voor ons, de toekomstige grijsaards, in het verschiet ligt. “Ik neem een persoonsgebonden budget en huur een paar leuke verplegers in”, grap ik tegen een vriend, als ook daar het onderwerp zorgcentra aan de orde komt. “Pgb’s zijn er tegen die tijd niet meer”, is zijn ontnuchterende antwoord.

Blijft er niets anders over het heft nu al in eigen handen te nemen. Want het toeval wil, dat er in onze achtertuin een blokhut verrijst. Op een avond staan senior en ik in de hut en turen door de openslaande deuren naar buiten; als een besluiteloos mannetje en vrouwtje in een weerhuisje. “Wat moeten we met al die ruimte als de kinderen de deur uit zijn?”, wijst senior naar het woonhuis. Ik denk er het mijne van. In de hoop dat één van de kinderen het huis ooit wil bewonen, richt ik in gedachte de blokhut al in. Twee seniorenbedden passen er met gemak.

Sandra Israel