Columns en andere schrijfsels

[Sandra Israel-Dragstra]

Stemmen

In het winderige busstation bestudeer ik de vertrektijden, als een vrouw met een angstige blik vraagt: ‘Deze bus stopt toch in de Bokstraat?’ Het peper-en zoutkleurig haar krult warrig om haar hoofd en haar beige wollen jas mist een paar knopen.
Ze ziet eruit alsof ze ter plekke instort, als de bus er geen halte aan doet. Ik kan haar vertellen dat het voertuig inderdaad in de Bokstraat stopt. Als ik denk dat hiermee mijn burgerplicht vervuld is, heb ik het mis. Weer vraagt ze met onzekere stem: ‘Stopt deze bus echt in de Bokstraat?’
‘Ja hoor.’
De bruine ogen blijven op mij gericht.
Ik voel me ongemakkelijk en loop heen en weer. De vrouw zit me als een schaduw op de hielen.
‘Ik hoor altijd stemmen, weet je.’
Eerlijk gezegd weet ik het niet.
Terwijl ze vlak voor me komt staan zegt ze: ‘Ze willen dit hebben.’
Ze steekt haar arm omhoog. Om haar pols prijkt een gouden armband.
‘Maar die krijgen ze niet. Die is van míjn moeder geweest.’
Vastberaden draait ze zich om. Ik verwacht dat het gesprek afgelopen is. Weer heb ik het mis.
Met een ruk draait ze zich om. De plastic zak in haar hand bolt op door de wind.
‘Ik hoor die stemmen ook in de keukenkastjes en het toilet. Heb jij dat ook?’
Koortsachtig zoek ik naar een antwoord. Er zit niets anders op dan de waarheid te spreken.
‘Nee. Dat heb ik niet.’
‘Dat komt nog wel,’ knikt ze me geruststellend toe.
Hier denk ik even over na. Veel tijd krijg ik niet, want de vrouw gaat verder: ‘Ik trek me niets van die stemmen aan. Dat is het beste, hè?’
‘Ja, dat is het allerbeste!’
‘En mijn blaasontsteking is ook bijna over. Dat komt door de tabletten.’ De vrouw kijkt me triomfantelijke aan. Tijd om mee te juichen krijg ik niet.
‘Kijk, de bus,’ zei ze en verdwijnt door de gapende deuren.
Als ik de bus inloop, zie ik haar zitten. De lege plastic zak tegen zich aangedrukt.
Ik twijfel even of ik naast haar zou gaan zitten.
‘Doorlopen,’ fluistert een stemmetje in mijn hoofd.

Sandra Israel