Niemand onder sneltoets 1

[Luc Seton]

Van Beijing via Rome tot aan Istanbul en van Buenos Aires via Dar es Salaam tot aan Caïro; been there, done that, bought the T-shirt. Ik ben overal geweest, maar ervoer nergens een stad zo heftig als New York. Alles ís hier ook heftig. Zelfs mijn moodswings.

Overal rijden enorme auto's en is het bomvol mensen die bellen, lachen en ruzie maken op straat. Prachtige mensen met hun fotoboek onder de arm geklemd, gigantische mensen met een literbeker Cola en een hamburger. Mensen ook die je aanspreken of je geld voor ze hebt, de strijd voor homorechten wil sponsoren of een sigaretje kan missen. Dat laatste deed ik in het begin wel. Tot ik mijn zoveelste pakje kocht voor negen dollar. Nu wimpel ik ook deze bedelaars weg. New York maakt hard. Het is soms net of ik in een keiharde actiefilm ben beland. Ik heb voor het eerst moeite om in slaap te komen. Zoveel druk, beleving en snelheid.

Zondag ben ik uit geweest met Pieter Henket. Hij is fotograaf en woont hier al tien jaar. Ik ken hem via sQueeze, waar hij voor fotografeerde. Ik heb weleens interviews geschreven bij foto's die hij maakte van New Yorkers. Het was erg gezellig en misschien kunnen we workwise ook wel wat samen doen.

Maandag lunchte Noah en ik met de salesmanager van het Marmara Manhattan hotel. Ze zei ons toe onze vliegtickets te betalen als we in vier publicaties het Marmara kunnen betrekken. Dat moet lukken. Hij de foto's ik de tekst. Istanbul is ons ook gelukt op die manier.

Dinsdag haalde ik Boris Dittrich op in het Empire State Building. Hij leidde me rond in het kantoor daar van Human Rights Watch, een internationale mensenrechtenorganisatie. Boris werkt er als advocacy director sinds vorig jaar. We hebben een salade gehaald en hebben in het Madison Square Park gezeten. Het was erg gezellig. Wat heeft die man een mooie verhalen allemaal.

Dinsdagavond weer uit. Ditmaal met wat Nederlandse vrienden van Noah die hier een weekje zijn. Het was een heerlijke avond, maar het werd erg laat. Wat me bijna mijn hele woensdag kostte. Daar moet ik een beetje voor waken. Ik kan het brak ook niet zo heel goed aan, merk ik. Die heftigheid van de stad.

Ik merk dat ik enorm aan het moodswingen ben. Het ene moment gaat het super en ben ik lekker op weg. Het andere moment steken de eenzaamheid en de geldzorgen weer de kop op, of zeurt Kathleen weer om de ontbrekende 2000 dollar voor de huur. Ik heb haar nu al 5500 dollar vooruit betaald en heb het gewoon nog niet. Dan had ze dat ook maar even duidelijker moeten aangeven van tevoren. Wat er niet is, is er niet. Eind van de maand is ze de eerste. Gelukkig gaat ze een dezer dagen weer voor een paar maanden weg.

Iedere dag leer ik mezelf ook wat beter kennen. Ik snap nu ook mijn hoge telefoonrekeningen in Nederland. Eigenlijk was ik altijd aan het bellen. Nu niet meer, want dat is te duur. Ik was ook 24 uur per dag met mensen. Nooit was ik echt alleen. Waarschijnlijk is dit meant to be. We noemen het project: Luc meets Luc, big time!

Het is ook raar om weer single te zijn. Er staat niemand meer onder sneltoets 1. Mijn oude vertrouwde leventje is er niet meer. Weg grote liefde, weg fijn huis, weg mooie auto die niet echt van mij, maar toch een beetje wel was, weg stuk kutbootje, weg veiligheid, geborgenheid en vriendjes om me heen. Je realiseert je pas wat je hebt, als het er niet meer is. Een cliché die je genadeloos in het gezicht slaat.

Afijn, genoeg melodrama voor vandaag. Let's get going Luke! There's work to be done!