Living in New York City

[Luc Seton]

Woensdag kwam ik aan op JFK, de enorme luchthaven van New York. Van mijn bagage ontbrak mijn rugzak met eigenlijk alles wat ik meehad. Mijn camera en statief had ik gelukkig wel. Anderhalve dag later werd mijn rugtas thuisbezorgd. Maar dat wist ik toen nog niet.

Om geld uit te sparen, nam ik de trein naar Manhattan. Het laatste stukje deed ik met de taxi, want om nu met drie rugzakken het subway-systeem uit te vogelen, ging me iets te ver.

Het tweekamerappartementje dat ik huur in East Village kent twee tarieven: $ 2500,- voor het hele appartement. Als eigenaar Kathleen dan voor zaken in NY is, neemt ze een hotel. Je kunt het ook huren voor $ 1500,-. Dan slaapt Katleen op de sofa in de huiskamer als ze in town is. En dat, zo verzekerde ze me, is ze eigenlijk bijna nooit.

Kathleen, mijn huisbazin, wachtte me op in het appartement. Ze is een gezellige, warme vrouw van 55 jaar. Dat ze wat depressief is, had ik op het eerste gezicht niet door. Mijn kamertje is klein en gezellig. Ik heb airco en internet en deel de kastruimte met Kathleen. Omdat ze veel moet regelen in NY slaapt ze al de hele week in de woonkamer op een kleed, bij gebrek aan een sofa. Ze ligt er de hele dag, want ze voelt zich niet zo goed.

New York is huge, heftig, altijd druk, hard en soms ook intimiderend. Ik voel me er erg alleen. Ik probeer heel erg in contact te komen met mensen om verhalen op te kunnen doen die ik vervolgens weer kan verkopen om rond te kunnen komen. Kathleen wilde de hele huur vooraf, plus een maand borg. Dat is $ 7500,- en dat maakt me bijna blut.

Er zijn momenten dat ik me enorm zorgen maak of het me allemaal wel gaat lukken. Maar ik zet door. Ik heb via vrienden in Nederland wat Nederlandse contacten opgedaan. Gisteren heb ik gepicknickt in Central Park. Was erg gezellig. Zij zijn hier voor een half jaar of een jaar om voor PriceWaterhouseCooper te werken.

Zondagavond ga ik stappen met fotograaf Pieter Henket, die ik ken van sQueeze, maandag lunch met de salesmanager van het Marmara hotel, die mijn ticket betaalde. Dinsdag lunch met Boris Dittrich, die nu Advocacy Director is bij Human Right Watch, hier in NY. Met de afspraken gaat het dus al wel goed. Wie weet welke verhalen of mogelijkheden hier allemaal uit voortkomen. In eerste instantie kost het alleen maar geld. En dat slinkt zienderogen.