Welzijnsmoleculen

[Annemarieke Weber]

De zon schijnt af en aan. Bij een opklaring licht het gele blad goud op, aan de bomen. Vandaag is een bijzondere dag in het Vondelpark. Ik ben gelukkig, ik moét het zijn. Dankzij een gratis monster straal ik van geluk. Ik hoef niet te wachten op de regen, zoals de bomen, want ik word - op even mysterieuze als doeltreffende wijze - vierentwintig uur lang gehydrateerd vandaag.

Dat zal die man, daar in de verte, zeker niet ontgaan wanneer hij me straks passeert. Of hij moet behoren tot de groep van één op de tien Nederlanders die geen contacten heeft en totaal versombert. Dan zal hij niet opkijken. Jammer dat ik geen monster voor hem bij me heb want daar zitten wonderbaarlijke ‘welzijnsmoleculen’ in. Ook zijn huidje zou een boost krijgen en tot twee keer zachter worden. De feel-good textuur zou zijn werk doen en hij zou daardoor zeker omkomen in de nieuw verworven sociale contacten. Alleen al het huideuforiserende parfum dat zijn zintuigen zou opwekken, zou hem honderd procent gelukkig doen voelen en stralen. Zo zegt de reclametekst.

Ik snuif de herfstlucht op, een beetje drassig. Het verval ruikt. De bladeren op de paden rotten aan elkaar tot een glibberige massa. De es, de suikeresdoorn en de zwarte populier, alledrie ‘geboren’ in negentienhonderd, laten zorgeloos hun oude vel vallen. In de Vondelparkfolder staan ze onder het kopje ‘Monumentale en bijzondere bomen’. Straks zullen deze bofkonten weer hel en felgroen zijn en daar komt geen wondercrème aan te pas.