Vroeger was alles beter

[Johan de Ligt]

Tot niet zo heel lang geleden wilde ik nog wel eens op de zondagavond met een bord eten op schoot naar een potje voetbal kijken. Niet te veel slap geouwehoer over voetbal, maar gewoon de belangrijkste wedstrijden van dat weekend in samenvatting. Tegenwoordig kan ik aan het eind van de week geen voetbal meer zien en zou ik bijna willen dat competitievoetbal weer ergens bij Talpa op kanaal 35 verstopt zat, ver buiten mijn zapbereik.

 

Met weemoed denk ik soms terug aan de tijd dat ik als straatvoetballertje al altijd wilde keepen. Geen idee waar die voorliefde vandaan kwam, maar straatklinkers zijn geen goede ondergrond voor een keeper met ambitie. Ik vrat alle literatuur over het keepersvak in de tijd dat een goalie zelfs meerdere bijnamen kon krijgen. Lev Yashin, de altijd in het zwart geklede doelman van Dynamo Moskou, alias de Zwarte Panther, Spin of Octopus, was een ware legende. Bij deze bijnamen bleef het zelfs niet voor deze keeper, maar tegenwoordig mag je als doelman al blij zijn met een bijnaam als grabbelaar. 

 

Zelf was ik de koning te rijk toen ik van mijn ouders ‘op voetbal’ mocht bij onze plaatselijke L.F.C. ’69, de Loosdrechtse Football Club. Bij de pupillen had natuurlijk niemand enige interesse in een positie op doel, dus dat kwam mooi uit. De dorpsclub had de beschikking over twee velden, die aan de overkant van de weg lagen. Omdat die weg tevens de provinciegrens vormde had je de eigenaardige situatie dat het clubhuis in de provincie Utrecht stond en de velden in Noord-Holland lagen. Waar een kleine club niet groot in kan zijn. Een goede tactische zet was altijd om de sportieve strijd met de tegenstander op veld twee aan te gaan. Dit veld lag half op een heuvel en bracht menig tegenstander al bij de toss in verwarring of het nou beter was om heuvel op, of heuvel af te spelen. De naam van mijn oude club is helaas al jaren geleden veranderd in Sportvereniging in plaats van Football Club; toch jammer.

 

Tegenwoordig lijkt het wel of er zeven dagen per week voetbal op televisie is. De UEFA verzint ingewikkelde toernooistructuren waardoor we allerlei Nederlandse clubs eindeloos lang in Europa moeten zien ploeteren. Volstrekt oninteressante wedstrijden tegen fameuze ‘topclubs’ met namen als Omonia Nicosia, Jablonec, Dnjepr Dnjepropetrovsk of Djurgårdens IF. En dan dat oeverloze gezwets... Nee, nu het zondagavondje voetbal tot een soort verlenging van de doordeweekse UEFA talkshow is geworden is mijn interesse wel definitief de nek omgedraaid. Eindelijk weer tijd voor een goed boek.

Johan de Ligt

www.hangklip.nl