Voor wie ik liefheb

[Geertjan Benus]

Juist op 31 juli en 1 augustus heeft verbinding voor mij een bijzondere betekenis. Elk jaar opnieuw. Behalve zaad voor de verwekking, is in een mensenleven ook nog een beetje geest nodig. En niet een keer in een goed gesprek, maar jaar in jaar uit, gedurende een mensenleven. Laat ik het “geestdrift” noemen. Een drijfkracht om te leven en om te vieren dat je leeft.

Als het gaat om verbinding, voel ik mij in de eerste plaats verbonden met anderen van mijn keuze. Niet in de eerste plaats met hen die zich familie weten. Familie heeft mij niet gekozen en wij hebben elkaar niet uitgezocht.

In de tweede plaats voel ik mij verbonden met mijn ouders. Niet in de eerste plaats omdat zij mijn bestaan hebben veroorzaakt. Vooral omdat ik hun genen bij mij draag en omdat ik eigenschappen vertoon waardoor belangrijke anderen in mijn leven iets in mij van hen herkennen.

In de derde plaats voel ik mij verbonden met anderen vanwege de Nederlandse taal. Dan gaat het vooral om de praktijk van alle dag. Huis, tuin en keukentaal. Een boodschap doen, de parkeerwacht te woord staan, een spontaan gesprek met de buren, een afspraak met een vriend, deelnemen aan een cursus.
De Nederlandse taal is nu opgenomen in de Nederlandse grondwet. Misschien wel ingegeven door mensen die al lang voordat ze stierven de geest hadden gegeven. Bijvoorbeeld als horige aan de werkgever of aan één of ander instituut. De opname in de grondwet heeft in mijn beleving iets dwingends. Verbinding blijft wat mij betreft gaan om keuzen van mensen voor anderen. Een huwelijk is leeg en een leugen als de geest ontbreekt. Een contract is niets waard wanneer de contractanten zich niet in de eerste plaats met elkaar verbonden voelden bij het aangaan van het contract.

Volwassenen maken op enig moment in hun leven keuze voor het nemen van kinderen. Die keuze zit diep in mensen geworteld. Kinderen kunnen volwassenen vleugels geven. Volwassenen kunnen hun visie op de wereld doorgeven aan hun kinderen. Dat gaat bijna als vanzelf en bijna ongemerkt. En wanneer zij hun visie op de samenleving niet doorgeven, wanneer hun visie op de samenleving op één bordje past met een spreuk aan de wand, zit er ergens iets niet goed. Wanneer de visie van volwassenen niet meer is dan achterdocht voor al het onbekende, is er iets mis.

Aan mijn verbinding met anderen vanwege de Nederlandse taal zijn woorden gegeven door het Algemeen Nederlands Verbond. Dit verbond heeft de volgende doelstellingen.
• “De handhaving en de ontplooiing van de Nederlandse taal- en cultuurgemeenschap waar ook ter wereld
• de bevordering van de culturele integratie van Nederland en Vlaanderen
• het onderhouden van de verbindingen met de verwante taal, het Afrikaans, en met de daarmee verbonden cultuurgemeenschappen.”
Inmiddels horen daarbij in mijn beleving alle mensen uit andere culturen die voor Nederland hebben gekozen en zich tussen alle voetangels en klemmen door hebben gewurmd die de Nederlandse staat voor hen bedacht heeft. Het gaat mij ook om alle mensen uit andere culturen die de Nederlandse taal zijn gaan beheersen en iets aan de Nederlandse cultuur hebben toegevoegd. Er zijn bijvoorbeeld schrijvers uit andere culturen wier producten een verrijking zijn van de Nederlandse taal.
Zie ook deze aflevering: http://www.npo.nl/spekkoppen-en-kaasbelgen/08-11-2014/VPWON_1232168

Als familie “ons kent ons” wordt, met dwingend opgelegde mores die je moet slikken, omdat je anders verstoten wordt, loopt familie het risico een broedplaats te worden van nationalisme. Liever dan mij daarbij aan te sluiten, kies ik de mensen om mij heen met wie ik sparren kan. Mensen die mij inspireren en die ik kan inspireren.

Het nationalisme zit soms in onverdachte hoek. De westerse mogendheden die lang op zich lieten wachten voordat ze op de militaire coup in Turkije reageerden, zetten mij net zo goed aan het denken als een president die na de mislukte coup alle macht naar zich toetrekt. In een echte democratie zien de machthebbers critici als uitdagers van het intellectueel vermogen waarmee het land juist te besturen is.

Machthebbers in een democratie laten zich juist graag uitdagen en houden de bestuurlijke discussies juist graag gaande. Dat is iets anders dan een bully die dreigende taal uitslaat voor een groepje fans (ik zeg bewust geen "kiezers") in de Verenigde Staten en die beloften doet waarmee geen weldenkend mens een land zou willen besturen.
Machthebbers in een democratie respecteren de trias politica en doen uitspraken die de verschillende machten in stelling brengen, inplaats van dat zij maatregelen nemen waarmee bijvoorbeeld de rechterlijke macht (als één van de drie machten van de trias politica) geen weegschaal meer in de hand houdt maar een knuppel van de heersende macht.

Spekkoppen en kaasbelgen - Spekkoppen en Kaasbelgen

Een literaire inburgeringsroadmovie met auteurs Stefan Hertmans, Yasmine Allas, Robert Vuijsje en Birsen Taspinar. Zij maken een reis door Nederland en Vlaanderen met de Nederlandse taal als gids.

npo.nl