Vliegen

[Alexandra Besuijen]

Mijn grote liefde is geen vogel, geen superman, maar een vliegtuig. Hij heet F16, maar ik noem hem liefkozend Buikie. Toen ik nog een klein Alexandraatje was, lag ik zomers met mijn moeder in de zandverstuiving bij Ommen te kijken naar de overvliegende Starfighters. 'De broertjes' noemden wij die, omdat ze altijd met zijn tweeën of drieën waren. Onze medekampeerders zwaaiden dan met woedende vuisten naar de hemel, want vredelievend en antimilitaristisch, maar mijn moeder en ik, we vonden ze fantastisch. En we vonden het nog mooier toen de Starfighters werden vervangen door de F16. Wat een geluid! Wat een prachtig silhouet tegen die blauwe lucht! We zouden zelf het liefst F16-piloot zijn.
Nou ja, dat is er nooit van gekomen, maar mijn liefde voor de fighter jet is nooit overgegaan.
Wat was ik blij toen ik met een aardige collega een paar dagen mee mocht naar een Navo-oefening op Sicilië - samen met een overste van de luchtmacht en nog veertig andere journalisten. Ik was de enige vrouw.
Op de vliegbasis zag ik eindelijk alle kisten die ik alleen maar kende van de modelbouwvliegtuigjes van mijn zoon: F14's, F15's, F16's, Herculessen, B52's, Apaches (ja, inderdaad, dat zijn helicopters, maar toch ook prachtig). Ik heb zelfs een U2 zien opstijgen en ik zweer je, het was bíjna de mooiste dag van mijn leven (die ándere moet nog komen...).
Het was bloedheet en een paar honderd jonge soldaatjes liepen er met ontbloot bovenlijf rond; ik had een eigen sergeant, die mij van water en informatie voorzag en mij aansprak met Ma'am en zo nu en dan dacht ik echt dat ik in de hemel terecht was gekomen.
Uiteraard was het niet alleen maar een beetje chillen op de basis - het was per slot van rekening een persreis. Dus waren er meetings, waar we steevast begroet werden met de woorden: Officers, lady, gentlemen en dan volgde er een ingewikkeld verhaal vol afkortingen en geheimtaal. Wat ik van operatie Dutch Windmill heb onthouden, is dat we ons geen enkele zorgen hoefde te maken over raketaanvallen van enge dictatoren. Die konden we zo uit de lucht schieten en dan nog wel op een manier dat hun nucleaire lading al lang verdampt zou zijn voordat de brokstukken de aarde raakten. Fijn.
De laatste avond lag ik moe maar tevreden aan de rand van het zwembad bij mijn hotel. Ons kon immers niets meer gebeuren. Ik belde mijn zoon, want het was zijn verjaardag: "Lieve jongen, ga maar rustig slapen. Alles is onder controle." Mijn zoon is jarig op tien september. Toen wij de volgende ochtend landden op het militaire vliegveld Eindhoven en iedereen zijn mobieltje weer aanzette, bleek de wereld voorgoed veranderd...