Promotie van Utrecht; ‘Utrecht is echt’; Utereg me stadsie

[Geertjan Benus]

Is mij weleens gevraagd waarom mijn gedichten altijd moeten rijmen. Zei ik dat dat niet echt hoeft. Het gaat mij vooral om de beelden die ik oproep. Het is dan de kunst taal te gebruiken die ondanks het rijm echt klinkt in de beleving van zoveel mogelijk mensen. Nou ja, zoveel mogelijk …als ik één voor mij belangrijk mens in mijn leven aanspreek, ben ik blij.

Op mijn kantoor hangt een poster. Een poster uit 2010. Van Utrecht Citymarketing:

De eerste zin hierin zegt: ‘Utrecht is echt’. ‘Gelukkig’ - dacht ik – ‘toch niet ( 'De Efteling' ), of 'toch niet steeds geslaapwandeld'. Fijn ook dat alle ‘directe mensen’ die erbij horen echt zijn: (de climax die hierop slaat, zit aan het eind, dus even geduld bij het kijken)

De poster is een oproep aan de Utrechtse bevolking het nieuwe logo van Utrecht te promoten. De oproep was bijzondere dingen ermee te doen om het nieuwe logo van de gemeente Utrecht onder de aandacht te brengen van zoveel mogelijk mensen. Ik hou niet van wielrennen, dus dat ik een beetje aan de late kant ben, maakt mij niet uit. Het gaat tenslotte niet om het winnen, het gaat om het spel. 

Deze poster en Het Utrecht Netwerk (een besloten groep op LinkedIn waarvan ik lid ben, ontlokten aan mij een gedicht zónder rijm. Want ook in het gevoel dat niets in een stad rijmt met wat wie er ook over zegt, kan elke stad waar dan ook in de wereld zijn intrinsieke schoonheid hebben. De stad Utrecht in het bijzonder.

Rijm werkt verplichtend. Rijm kan werken voor het gedicht als een korset voor een voluptueuze vrouw. De schilder Rubens (Siegen 1577 – Antwerpen 1640 ) zou dat beamen. ‘Laat toch hangen’ – zou hij zeggen. Want: de echtheid zou met het rijgkoord verloren gaan… Dit is dan mijn pleidooi. Nodig vooral ménsen uit de stad te bezoeken. Bezoek Utrecht en belééf haar, en neem vooral (iets van) jezelf mee...  

Eén ding is voor mij zeker. Een stad van weinig woorden, die heel kort is samen te vatten, kent te weinig uitdagingen, is platgewalst, is slechts van beton en asfalt, is ontzield. 

Gelukkig gaat dat voor Utrecht niet op:

Tweede lofzang op Míjn Utrecht

De stad waarin momenten van vroeger

op consoles in lantaarnlicht zijn bewaard en beschenen,

waarin sierlijk zich moeiteloos aan statig paart,

stad waarin oorspronkelijken die van je houden

je uitvloeken tot je stijf staat, genageld en radeloos.

Utrecht, stad van de mores én het onderkoelde carnaval,

die sporthelden tot levende legenden maakt.

Stad van De Haas met zicht op het Neude, 
met de vele intieme en verhulde plekjes

die je moet kennen voor je ze ziet.  

Van betaalde liefde op boten,  

van 'het wijk' en van 'de handel wijkt niet'. 
Utrecht Dé stad waarin je net zo

gemakkelijk kunt varen als fietsen,

waarin 'werven' een werkwoord is

- zoals overal in Nederland -

maar ook een zelfstandig naamwoord

voor op de lijst van Unesco*...
Utrecht, een stad waarin je kijkende door je éigen bril

behoedzaam moet zijn als de vlinder  

in tegenlicht te dicht op een web... 

Utrecht een stad van vele rondingen,

van ‘kringen’ die kunnen omarmen,

maar ook meedogenloos kunnen sluiten...

* ( http://www.utrecht.nl/smartsite.dws?id=235348 )

 

Utrecht, herschreven op 7 april 2011

Bijgewerkt op 19 oktober 2012

JdW