Door Ton Verlind. Laat ik voorop stellen, dat ik met al mijn twijfels, Peter R. De Vries als journalist uiteindelijk wél waardeer. Hij is vasthoudend en werkt gedegen en dat zijn twee eigenschappen die ik bewonder. Maar bij het zien van zijn programma’s voel ik me toch meestal ongemakkelijk. Peter heeft merkwaardige vrienden. Mannen met een dubieus verleden, die voor een grijpstuiver bereid zijn om andere mannen met een dubieus verleden te verlinken. Peter papt met ze aan, niet uit bewondering, maar omdat hij de labiele geesten nodig heeft voor de tactische valletjes die hij opzet om er andere labiele geesten in te laten tuinen. Het geeft een onthullend inzicht in de dirty minds van de onderwereld: het is niet veel goeds wat er in die hoofden omgaat, ook niet als ze zich samen met Peter R. de Vries plotseling aan de kant van de gerechtigheid positioneren. Het is en blijft dubieus Judas-gedrag en ik kijk er met schaamte naar. Zijn al die details dan niet traumatiserend? Dan de grootmeester zelf, die immer een grote persoonlijke betrokkenheid toont bij zijn slachtoffers. Achter het stoicijnse uiterlijk zit een ziel die zo zacht is als boter, als het gaat om mensen die door het onrecht zijn getroffen. Hij gebruikt het keiharde middel van de verborgen camera en het vriendenbedrog om de slachtoffers te wreken. Maar als ik –zoals in de uitzending van afgelopen zondag- de boeven hoor praten in termen van DIE Bartels en DIE (volgen de namen van vermoorde meisjes) met alle details er omheen, lijkt me dat voor de nabestaanden van de vermoorde jonge slachtoffertjes even bevuilend en traumatiserend als de gebeurtenis zelf. Een ego zo groot als de Rocky Mountains Peter is een kei in het opbouwen van spanning. Ook al zijn de resultaten van zijn research in een goed journalistiek overzicht van 30 minuten samen te vatten, hij weet de content uit te smeren over drie uitzendingen van 1,5 uur. Veel gevoel voor detail, een grote waardering voor eindeloze herhaling. Peter R. weet zijn afschuw over het gedrag van criminelen immer beeldend te illustreren. Hij gruwt van de sexuele voorkeuren van kindermoordenaar Koos H., die levenslang is opgesloten en verbaast zich over het feit, dat mannen met sexuele afwijkingen zelfs in de bajes aan hun gerief kunnen komen door het bekijken van legaal binnengevoerde tienerporno, maar tegelijk is die afkeur toch weer niet zo groot dat de titels en de covers van de (namens Peter R.) binnengebrachte dvd’s niet rijkelijk het scherm sieren. Geen detail blijft de kijker bespaard. Is dat perfide of een te waarderen gevoel voor detail? Doet hij het om onze afkeur te voeden of onze nieuwsgierigheid te bevredigen? Gaat het om gerechtigheid of de kijkcijfers? En hoe zit het met het eigen ego? Bij Peter is dat in ieder geval heel goed ontwikkeld, ongeveer zo groot als de Rocky Mountains. De wet overtreden in naam van de wet Voor het eerst heeft de misdaadverslaggever nu zelf de wet overtreden door het verbod van de rechter op het vertonen van in het geheim gemaakte opnames naast zich neer te leggen. Dit alles op straffe van een boete van 15.000 euro voor zender en producent. Die boete valt te overleven. Die wordt ruimschoots gecompenseerd door de goed gevulde reclameblokken tussen de horrorverhalen. Qua sanctie dus een lachertje. Maar wat te denken van de misdaadverslaggever, die in zijn zoektocht naar orde en recht, het oordeel van de onafhankelijke rechter naast zich neerlegt in het belang van ZIJN waarheid. In dienst van welke rechtsorde staat Peter R.? Ik dacht dat ik het wist: Peter staat aan de kant van de wet. Maar toch ook weer niet. En als je wettelijke regels negeert om het hongerige monster van het gesundenes volksempfinden te dienen, heet dat dan niet gewoon demagogie? Ik heb er niet een twee drie een afgerond oordeel over. Want ook met de wijze waarop justitie opereert en de manier waarop dat door rechters soms wordt afgedekt heb ik moeite. Dat er tenminste één verslaggever is die zich niet laat ringeloren, voelt goed. Maar dat juist Peter R. de Vries de verpersoonlijking van het journalistieke geweten moet zijn: ik weet het niet. Ik raak in dubio als ik luister naar die sonore stem, in dienst van het zelfbenoemde landsbelang. Radio Oranje calling from London! Ik voel twijfels. Niet over de resultaten, wel over de manier waarop ze worden uitgevent. www.tonverlind.nl Lees van Ton ook: - Klant wordt nog verder de digitale wereld ingetrokken - Jan des Bouvrie is veroordeeld voordat zijn schuld vaststaat
- Op welke planeet leeft Dieuwertje?
- Burgemeester in oorlogstijd
- Ik wil het ZIEN, niet horen!
- Veel steun voor de citizens society - derde weg
- Plasterk legt bom onder omroepbestel
Je moet lid zijn van Nederlands MediaNetwerk om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlands MediaNetwerk