Ja-vrouw én Yes-Man

[Marjolein Lolkema]

Ja-vrouw En Yes-Man

"We moeten twintig asielzoekers uit Iran onder zien te brengen. Bij wie mogen ze in huis?" … Stilte… "Marjolein, jij hebt volgens mij wel eens gezegd in een vrijstaand huis te wonen. Mogen ze bij jou in huis? Het gaat om maar vijf maanden". "… Ehm… Ja, natuurlijk mag dat!"

Nee, ik heb Frank nooit hoeven te confronteren met twintig onverwachte gasten. Alhoewel hij er ook niet vreemd van op zou kijken. Ik mag namelijk nogal graag “ja” zeggen. En daarom werd ik enkele jaren geleden naar een assertiviteitscursus gestuurd. Tijdens deze cursus werden wij als cursist ermee om de oren geslagen hoe snel wij eigenlijk “ja” zeggen en dus ook maar al te gauw in heel rare situaties kunnen belanden. Zo zit je dus in een cursus en zo kun je dus thuis komen met twintig vreemdelingen (dat was ik dus inderdaad). Of ik er assertiever door ben geworden. Dat geloof ik niet. Ik ben wie ik ben. Nog steeds ben ik geneigd te snel “ja” te zeggen. Ik denk dat ja-zeggen heel herkenbaar is voor de beroepsgroep waar ik in terecht ben gekomen. In de bibliotheekwereld zijn nauwelijks nee-zeggers te vinden. Bijna alle bibliotheekcollega’s uit de backoffice die ik ken hebben de karaktereigenschap dat ze moeite hebben om nee te zeggen. Daardoor stapelt het werk zich vaak op en er is zelfs een provincie in Nederland waar de backofficemedewerkers niet meer mogen uitspreken dat ze “het druk hebben”, ze moeten het doen met alternatieven als “we zijn bezig met uitdagingen” of “we hebben meerdere projecten”. Een bibliothecaris die een project krijgt aangeboden ziet ook altijd zoveel kanten: het bestuur van de bibliotheek en de directeur/directrice van de bibliotheek die bezig zijn het beleid uit te zetten en waar het project misschien heel goed bij past, het netwerk waarbinnen de bibliotheek werkt en die eisen aan de bibliotheek en medewerkers stelt, de wethouder en de gemeenteraad (oftewel de subsidiegever) die waarschijnlijk heel positief denken over het project en waarvan je wilt dat zij heel gunstig over de bibliotheek blijven denken, de doelgroep waar je een positief effect wilt bereiken. En dus zeggen we JA tegen het ene na het andere project, ook al worden onze uren niet altijd uitgebreid. En weten we niet altijd hoe we het qua personeel moeten klaren. Het moet gewoon gebeuren. De passie: die is er! Danny Wallace zei juist altijd nee, tegen alles en iedereen. Totdat hij werd gedumpt door zijn vriendin en hij erachter kwam hoe saai en doelloos zijn leven was geworden. Hij stapte in een bus en ontmoette daar een man die tegen hem drie bijzondere woorden zei: “zeg vaker ja”. Hij besloot dit niet alleen vaker te zeggen, maar een half jaar lang uitsluitend te zeggen, ongeacht waarop. Zijn avonturen beschreef hij in “Yes man”. Een verademing voor alle niet-assertievelingen die ook overal “ja” op zeggen. Kijk en beleef wat er met je kan gebeuren. Teveel ja-zeggen wordt vaak als zwak in onze maatschappij ervaren, maar Wallace laat ons op een hilarische manier zien dat we er juist enorm veel van kunnen leren (en winnen!). “Marjolein, zou jij bij ons koor willen zingen?” “… hebben jullie mij ooit wel eens horen zingen dan?!” “… Eh… nee…” “Waarom vragen jullie mij dan om bij jullie koor te komen zingen?” “Om dat we koorleden nodig hebben en daarom benaderen we iedere jonge vrouw die hier in de kerk zit”. “… Oh… dan denk ik niet dat jullie mij bij het koor willen hebben.” “Weet je het zeker?” “Ja, ik zing vals!! Van Frank mag ik nog geen kinderliedje zingen, dus nee, ik zal jullie niet komen plagen bij het koor!” Hé, toch een keer “nee”-gezegd! (Eerder verschenen in: www.zwartewaterkrant.nl, Literatureluurtje)