Ik hou van Holland en het gemeentebestuur van Utrecht

[Geertjan Benus]

Deze titel is ingegeven door stemmen. In mijn werkzame bestaan hoor ik als notulist stemmen en schrijf. Het enige verschil tussen ‘Ik hou van Holland’ en ‘het gemeentebestuur’ is dat wanneer ik naar het TV programma kijk, ik absoluut niet de neiging heb om precies op te schrijven wat er gezegd wordt. Dat heb ik weer wel bij vergaderingen van de gemeenteraad. Als ik die vergaderingen hoor en ik zit niet achter mijn laptop, mis ik iets. Bij Ik hou van Holland heb ik dat hooguit op momenten. Wanneer ik de stem van Linda de Mol hoor als ik mijn ogen sluit, hoor ik in mijn gedachten Rinda den Besten. Rinda is wethouder in Utrecht, heeft evenveel charme als Linda de Mol maar voor het oog zijn beide schoonheden niet met elkaar te vergelijken. Wel voor het oor. Beiden hebben een in mijn beleving zeer innemende stem. En toevallig is het oor het belangrijkste gereedschap voor een notulist. Daarmee kom ik tot deze vergelijking.

5 november j.l genoot ik weer van de sfeer. De sfeer in Ik Hou van Holland. Het team Jeroen van Koningsbrugge versus dat van Guus Meeuwis: ‘woorden spellen’ (toch ook een beetje mijn vak), ‘welk lied wordt er gespeeld en van wie is het?’ ‘De Bom in de kring.’ ‘Geen ja, geen nee.’ Gisteravond speelde Emile Roemer dit spel. Hij ging hartstikke goed. En dan in alle emotie in één keer ‘nee, nee, nee, nee, nee!’ En ook het spel ‘Wat zingt mijnheer Cheung?’ Mooi is dat de spanning steeds om te snijden blijft tot en met het Rad – het bittere einde, meestal bitter voor Guus Meeuwis. Maar ook, dat iedereen lacht en blijft lachen. Dat neemt niet weg dat steeds iets op het spel staat. 5 november 2011 was dat ‘een boot om op te blazen’. Het team van Guus Meeuwis ging ermee weg. Prachtige televisie waarvan mijn hart open gaat.

En stel ik zou mijn ogen dicht doen voor de televisie, hoor ik wethouder Rinda den Besten dingen zeggen als: ‘Anita [Meijer] is jarig vandaag. Anita, we vieren je verjaardag. Je bent vorige week …’ als inleiding van De Bom. Rinda zou het ook zo hebben gezegd. Dat is mijn gevoelige snaar – de klankkleuren van stemmen in mijn oor. Of: ‘We hebben een aantal anagrammen voor jullie, bij elk anagram vertel ik van te voren wat we zoeken. Elk goed gevonden anagram levert één punt op. Er mag één keer gepast worden…’ Of ‘paralellewaterum’: ‘Elk foutloos antwoord levert één punt op. ‘ Ik hoor het Rinda al zeggen namens het college van B&W in de gemeenteraad van Utrecht. Het gebeurt steeds als ik mijn ogen dicht doe bij Ik hou van Holland.

Wat zou het bevrijdend zijn. De teams van Ik hou van Holland als vormen ze de Utrechtse gemeenteraad. En dan voor de samenvatting [als die van de gedane toezeggingen in de raad] het Rad: elke fractie één keer draaien. En heeft de fractie ‘pech’, heeft zij pech. Ik schrijf dan ‘pech’. En iedereen blijft lachen. Net als voor de televisie. Wat zouden de inwoners van Utrecht reikhalzend voor de buis zitten voor een volgende uitzending van een commissie- of raadsvergadering. Steeds weer die spanning in combinatie met een bevrijdende vrolijkheid. En dan te bedenken dat het daarbij in termen van ‘het politieke landschap’ maar om twee stemmen gaat: die van Rinda den Besten en Linda de Mol. Gewoon een oogje dichtdoen bij Ik hou van Holland en de politiek is dichtbij het publiek – in mijn beleving, dan. Een hoopgevend perspectief...