'Het is allemaal de schuld van de Flair!'

[Johan Peters]

Ik stond vanmiddag aan het blokske van geschiedenisfreak om even mijn dagelijkse sjauwel met hem te maken. Op het bureau van zijn buurvrouw, die er niet was, lag een al oudere Flair (heb niet naar de datum gekeken, maar het net gecheckt op de site van de Belgische Flair. De uitgave van deze week heeft een geheel andere cover). Op deze bewuste cover stond iets in de zin van 'Tips en tricks om je libido een boost te geven'. Ik lees het hardop. Geschiedenisfreak kijkt naar mij en zegt: 'Het is allemaal de schuld van de Flair.'

U bedoelt? 'Vrouwen moeten tegenwoordig alles: een goede baan, kinderen krijgen, goede seks. Dat gaat niet hé.' 'Je gaat me toch niet vertellen dat de vrouw terug de keuken in moet?' 'Nee, natuurlijk niet. Maar, ze moeten ook niet alles tegelijk willen. Dat kan nu eenmaal niet en daardoor raak je depressief. Ik ken iemand die zwanger is en zich nu al beklaagt dat de opvang voor haar kind straks zo duur zal zijn. Ik denk "Blijf dan thuis". Het komt allemaal door bladen als de Flair. Die maken vrouwen wijs dat alles moet en kan. Dat gaat niet. Het feminisme heeft ons niets goeds gebracht.'

Ik volg gedeeltelijk zijn denkspoor. Media maken zich wel vaker schuldig aan het opkloppen van zaken. Of het nu gaat om onrealistische zaken toch voor te stellen als realistisch of een griepgolfje op te kloppen tot een de gehele mensheid bedreigend iets.

Ondertussen waren we er op het einde wel over eens dat het goed is dat vrouwen kunnen kiezen voor een carriere en dat ook de man zijn taken in het gezin heeft te vervullen. Daar had hij geen problemen mee. Nochtans bleef hij bij zijn stelling dat vrouwen tegenwoordig te veel willen, aangespoord door bladen als de Flair. Het Nederlandse Opzij kende hij trouwens niet.

Wat denken jullie zelf dames: mag het af ten toe inderdaad wel een tandje minder of willen jullie alles, a la wat jullie lezen in de Flair: een grootste carriere, een leuk gezin en spetterende seks? In dat laatste geval moet je maar bezien of je die betreffende Flair nog in je bezit kunt krijgen .

[Johan Peters]

Beste Geertjan,

Ik vorm in deze discussie een uitzonderingsprincipe. Ik heb namelijk geen glanzende carriere (ook geen zicht op. Het is alleen maar afzien) en geen relatie. Laat staan kinderen. Ik hoef me dus niet met deze vraagstukken bezig te houden. Bovendien zou het voor mij als man toch anders zijn, omdat mannen nu eenmaal geen kinderen kunnen baren.

Waar het mij om gaat is de discussie over emancipatie en feminisme an sich. Is de man voldoende geëmancipeerd en heeft het feminisme dat dus toch mooi voor elkaar gekregen? Kan de vrouw daardoor haar leven inrichten zoals zij dat wenst met en de carriere en het gezin en de seks? Of wringt toch ergens bij de vrouw (en misschien ook wel de man) de schoen? Dat is de discussie die waarschijnlijk nooit ophoudt. Want vrouw en man blijven nu eenmaal dikwijls verschillend aankijken tegen dat soort zaken.

Andere vraag ondertussen is dan of een blad als de Flair de vrouw bewuster van haarzelf maakt of eigenlijk alleen maar meer onzeker, zoals 'geschiedenisfreak' beweert.

[Geertjan Benus]

Beste Johan,
Nu wij zo spontaan vrienden zijn geworden, voel ik me bijna verplicht te reageren op wat je schrijft over de ambitie van vrouwen in onze samenleving. Het was ten slotte Koningin Beatrix zelf die op staatsbezoek in de Verenigde Staten in april 1982 president Reagan vertelde dat vrienden niets aan elkaar hebben als het alleen blijft bij wederzijdse bewondering. Zij zei dat vrienden alleen iets aan elkaar hebben wanneer zij elkaar ook onderling kritiek kunnen geven. Dat is tot op de dag van vandaag actueel gebleven: Irak, Afghanistan – ik hoef het niet eens uit te leggen, denk ik. Ik was het in 1982 met haar woorden eens, en ook nu nog. In dat licht steek ik ongezouten van wal.

Aangezien ook jij van het mannelijk geslacht bent, en jouw ‘geschiedenisfreak’ kennelijk ook, moeten we oppassen met ons drieën niet een allegorie te gaan maken van: ‘de bedenker van Assepoester [een man], die op Assepoester gaat vitten omdat ze zo aarzelend onder het juk uitkomt van haar stiefmoeder’. Daarmee bedoel ik dat de status quo in onze samenleving nog steeds bepaald wordt door voornamelijk mannen. En wanneer Neelie Smit Kroes daarop een uitzondering vormt, krijgt ze ook nog eens de media-aandacht die die uitzondering benadrukt. Haar carrière naar de top heeft aangetoond dat ook vrouwen hun tol betalen wanneer ze daadwerkelijk die toppositie willen bereiken. Neelie Smit Kroes gaat tegenwoordig geen relatie meer aan omdat haar functie daarvoor geen ruimte biedt.

Jij vraagt eigenlijk: ‘Assepoester, wat vind je er zelf van? Wil je én de linzen én de prins?’ Ondertussen neem je een beetje afstand van de woorden van jouw ‘geschiedenisfreak’. Je stelt je op die manier weinig kwetsbaar op. De positie die je inneemt in de samenleving is vooral ook afhankelijk van wat je zelf onderneemt en de positie die je zelf kiest. Het zou goed zijn wanneer het in dat opzicht niet uitmaakt, of je man of vrouw bent. Met deze laatste frase bedoel ik dat ik er niet eens over wíl gaan of iemand Jezus wil volgen, de Flair of wellicht zijn eigen ideeën en dat het moeilijk antwoorden is voor vrouwen op deze door een man gestelde vraag. Welk belang heb jij bij hun antwoord? Tenslotte ben je nu eenmaal een man of je het wilt of niet, of ik moet me vergissen.

Ik had het wel gewild hoor, een topcarrière en de zorg voor mijn kind destijds van 0 – 4 jaar. Ik koos ervoor iets te doen dat ik goed kon combineren met mijn privéleven en dat ik ook nog leuk vond en nog steeds leuk vind. Het was een voortdurend afstemmen met mijn vrouw en met de verschillende oppassen die we hebben gehad. Ik heb van die tijd genoten. Alleen de seks. Die was vooral minder in de tijd toen we te klein woonden; lastig als je het wilt uitschreeuwen van genot, en dat het gevaar bestaat dat ‘de kleine’ er wakker van zou worden… ‘Gééf me alles, gééf me alles!!!’
Wie de schoen past, trekke hem aan…

Geertjan Benus
Utrecht, 31 juli 2009