Gehaktstaven en ander ongerief

[Johan de Ligt]

Dat honden en baasjes opvallend vaak op elkaar lijken geldt, huiveringwekkend genoeg, evenzeer voor het gedrag van sommige camera- en geluidsmensen. De laatste tijd begint het mij steeds meer op te vallen dat de cameraman die klaagt dat hij mij vaker ziet dan zijn vrouw, dezelfde lunchvoorkeuren begint te krijgen. We delen niet alleen de verfoeilijke gewoonte om ons met een zekere regelmaat te vergalopperen aan een lauwe gehaktstaaf bij een troosteloos benzinestation. Ook wanneer ik mijn bestelling opgeef in de lunchroom waar het interieur de smakeloosheid van de muzak probeert te overtreffen, weet ik met groeiende zekerheid dat de bestelling naast mij een “doe mij maar hetzelfde” gaat zijn. De gemiddelde lunchkaart kun je dan ook met je ogen dicht spellen als je regelmatig op lokatie in een willekeurige uithoek van het land werkt.

Klagen zal ik echter niet snel. In een ver verleden, toen ik nog regelmatig voor een lokale omroep in een grote stad werkte en dagen maakte waar de arbo-inspectie zich geen voorstelling van kan maken, kreeg je in het geheel niet te eten. In de tas van de geluidsman, waarin zich, naast een logge maar oerdegelijke recorder van een kilo of twaalf, een half dozijn nauwelijks functionerende accu’s en twee ‘slechts’ vijftien keer gebruikte tapes bevonden, kon je ook nog wel je zakje boterhammen kwijt. Meestal was er helaas geen tijd waarin je die kon nuttigen. De lokale omroep zat vanzelfsprekend bovenop het nieuws! Soms kocht ik wel eens snel zo’n broodje in plastic waarvan de inhoud smaakt naar waar de verpakking van gemaakt is. Datzelfde materiaal maakte dan echter zoveel krakend lawaai, dat de VU-meters op de recorder gelijk strak in de hoek stonden.

Ondergetekende geluidsman kwam een paar maanden terug met zijn geliefde voor een niet-werk-gerelateerd samenzijn over de vloer bij eerder genoemde cameraman en diens vrouw. De vrouwen overlaadden elkaar met woorden, hun verbazing uitend over het feit dat wij soms aan een half woord genoeg hebben op onze filetrips van lokatie a naar b. Om nog eens te onderstrepen dat zij liever degene was met wie hij zoveel tijd doorbracht had zijn vrouw voor het diner een culinaire verrassing voor ons bedacht... vol trots toonde zij een heerlijk gevuld gehaktbrood. Of was het nou toch een hele grote gehaktstaaf?

Johan de Ligt

(www.hangklip.nl)

(Deze column verscheen eerder onder pseudoniem en iets andere versie in Video & Audio Report)