Democratie, een must-have

[suzanne yakubu]

Wat vind je van Nederland en hoe ver gaat jou liefde voor dit land? Deze vraag zie ik -op verschillende manieren- steeds vaker voorbij komen. Nederland is een democratisch land, zoals velen de leiding van hun land graag zien.

“In een democratie heeft het volk de macht.”
De volksvertegenwoordigers, bijvoorbeeld de leden van de tweede kamer, worden gekozen door het volk. Nederland leeft volgens wetten. Waarvan de hoogste nationale wet, de grondwet is. En daarvan art.1 de bekendste; “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.” In mijn ogen tegelijkertijd de mooiste.
De reden waarom ik van Nederland houd en zal blijven houden. Art.6 is ook een mooie, de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging. Of art. 10, de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer. Zo zijn er meer mooie vrijheden in dit land.

Hoe hard je ook speecht, beledigt of uitlokt, de wet stelt paal en perk. Deze wetten worden de afgelopen tijd flink op de proef gesteld. Ook dat mag in een democratie. Want diezelfde democratie geeft de tools om je daar tegen te wapenen.
Best een mooi wapen.
Een wapen dat elders in de wereld ook wordt ingezet. Zo zien we in het noorden van Afrika en in het Midden-Oosten, ook wel MENA regio genoemd, gebeuren. Egypte hunkert ernaar, om over Libië nog maar te zwijgen. De bevolking maakt duidelijk dat het verandering wil, meer vrijheid om te leven volgens eigen keuze.

Deze strijd wordt veel aangehaald om de Islamitische religie in een kwaad daglicht te zetten. Een strijd die los staat van religieuze overtuigingen als je het mij vraagt. Want ondanks het feit dat er extremistische moslims actief zijn in de eerder besproken gebieden, is dit geen verklaring voor de gevechten. Deze verklaring schuilt hem in het leiderschap, of het dictatorschap. De leider laat in beide gevallen, en helaas is dit in meerdere landen het geval, geen ruimte voor eigen keuzes. Libië & Egypte hebben beiden een bevolking dat voor het overgrote deel islamitisch is. De onvrede richt zich naar de bestuursvorm, niet naar de religie.
Een nog duidelijker voorbeeld schuilt in de Ivoorkust. Waar het sinds de burgeroorlog van 2002 weer één en al geweld is. De winnaar van de laatste verkiezingen, de Islamitische Alassane Quattara, word beveiligd door VN-troepen. Terwijl de Christelijke Laurent Gbagbo zijn positie als leider niet op wil geven en hierdoor het land en zijn mensen in geweld ziet wegkwijnen.

Kijkend naar de opvattingen, ben ik lang niet de enige die het zo bekijkt. De uitleg of invulling mag verschillen, maar de boodschap van deze mensen is hetzelfde.
Nahed Selim over opvattingen van de Islam in haar boek ‘Vrouwen van de profeet’: “Op basis van de leringen van de islam hadden moslims dit stadium van Verlichting en humanisme veel eerder kunnen bereiken dan de Europeanen hebben gedaan, als ze zich minder met de letter en meer met de geest en de bedoeling van de religie hadden beziggehouden.”
Dan is er politicologe Sonja van Wichelen: “Ten onrechte worden publieke uitingen van religie gezien als een wens voor een religieus staatsbestel.”
En in de woorden van de filosoof Immanuel Kant: “De mens moet niet luisteren naar de toevallig heersende opvattingen, maar naar zijn eigen verstand.”
Tot slot vond ik deze zin van een fotograaf uit Ghana – eveneens een democratisch land- Nana Kofi Acquah alleszeggend: “Africa’s only problem is Africa. And Africa is her only solution.”