De sollicitant in het land van een veelkoppig monster

[Jan de Wandelaer]

[Een EKD-tje]

Hij had er naar uitgekeken. Na 200 brieven en 1,5 jaar kon hij eindelijk kennis maken met de organisatie die interesse in hem toonde. Hij was vroeger op dan gebruikelijk. De wekker had niet eens hoeven afgaan. Het ontbijt bleef steken bij één boterham en een paar slokken thee om de met zijn enzymen doorkauwde deegwaar verder op weg te helpen het maag-darmkanaal in. Hij had nog alle tijd van de wereld, maar zijn ongeduld maakte van die zee een stuwmeertje op spanning…

De zon schijnt. De dag lacht hem tegemoet. Een soort van bruis prikkelt. Deze dag is de kans van zijn leven. Na zoveel tijd en brieven kan hij eindelijk laten zien dat hij de wereld aan kan voor deze geweldige werkgever die dus daarom interesse in hem heeft. Alles past precies. Hij is zelfs over gekwalificeerd. Gelukkig niet teveel. En zijn ervaring past prima op het functieprofiel. Dit is een geweldige baan. Wie zou die niet willen? Hij zou de aansluiting haarfijn kunnen uitleggen en ook waarom de functie op zijn lijf is geschreven.

De receptioniste zoekt zijn naam op in een lijst. ‘Ja, hier staat u. U wordt verwacht. Door deze gang komt u bij de lift. U moet de linker hebben. Die gaat direct door naar de elfde.’

De secretaresse komt hem halen. ‘Komt u mee?’ Dan trekt alles aan hem voorbij als in een trailer van een speelfilm. Plotseling staat hij op hoogpolig tapijt in een ruimte met vijf functionarissen aan een ovale tafel. Hij stelt zichzelf voor, ziet ogen, voelt handen en hoort namen. Iemand zegt: ‘Gaat u zitten’.

Het gesprek is sneller voorbij dan hij zich had gedacht. Of hij nog vragen heeft. ‘Hoe u beoordeeld wordt, hoe bedoelt u?’ reageert de voorzitter verbaasd. ‘U kent de procedure, toch? Dit is de eerste gespreksronde. Wanneer wij daartoe besluiten, volgt een tweede. U wordt daar telefonisch voor uitgenodigd. En anders ontvangt u een brief.’

Als hij na krap drie kwartier een beetje verdwaasd weer buiten staat, echoën flarden van het gesprek nog na: ‘Deze organisatie is een menselijke. Het gaat hier vooral om de mensen. Het is dus maar hoe je bent, als mens dus.’ ‘We hebben een persoonlijke overlegcultuur.’ ‘In de organisatie zit een zekere onvoorspelbaarheid. Wij zijn een veelkoppig monster.’ ‘Wanneer wij voor u kiezen, zult u zelf snel hierover kunnen meepraten…’

Zijn bruis, enthousiasme en nieuwsgierigheid zijn vakkundig gesmoord boven het hoogpolige tapijt en omgevormd tot in een knagende ongerustheid. Eenmaal buiten op straat aan de andere kant van de draaideur voelt het ‘op zichzelf teruggeworpen zijn’ op zijn minst weer écht aan…