De man met de dode boom

[Lieke Lamb]

Dode bomen zijn dood. De fut is er uit. Geen voeding meer en geen energie. (https://www.youtube.com/watch?v=6CqRcCHk_Pc& ) Moderne media en moderne mensen weten het heel zeker: het papieren tijdperk is voorbij en de inktpotten en drukpersen zijn vervangen door reeksen eentjes en nulletjes. Het ouderwets omslaan van (te) grote vellen papier is vervangen door drukken op (te) kleine knopjes en toetsen. En daar er al geluiden opgingen dat de e-reader het niet zou worden, wachtte ik op de komst van de iPad en sloeg mijn slag.

En nu zit ik dus met mijn nieuwe iPad in de trein. Ik lees de krant. Ik lees niet in mijn krant, ik lees de krant op internet op mijn iPad. Gelukkig heb ik verbinding, want dat is wel een vereiste. Nu las ik al een tijdje de kranten voornamelijk online dus dat was niet meer zo nieuw voor mij. Het hap snap sprokkelen van nieuws is al een aardig ingesleten gewoonte in mijn leven. Zelfs de buitenlandse kranten klik ik vaak terloops even door. Nee, ik heb geen online betaal abonnementen. Ik moet een artikel wel heel dringend nodig hebben, wil ik mijn creditcard nummer helemaal gaan zitten intypen. Geen trouw meer aan een krant of tijdschriften titel. Geen binding. Hooguit aan journalisten zelf, die nu steeds zichtbaarder en vaker titel-overstijgend lijken te worden in plaats van aan één krant gelieerd te zijn. En steeds meer koppensnellen. Want de grotere achtergrondstukken buiten mijn vakgebied waar ik me in een papieren editie vroeger nog wel eens in wilde verliezen, sla ik nu praktisch automatisch over. Verder is het nieuws in de suffe ouderwetse krant eigenlijk precies hetzelfde als het hippe nieuws dat op de nieuwe media apparaten verschijnt. Verschil zit in de toevoeging van mogelijkheden die online nieuwsconsumptie biedt.

Met de steeds beter wordende verbindingen klik ik steeds vaker foto’s en filmpjes aan. Nu is het niveau van de filmpjes nog erg laag en vaak is de reclame ervoor langer dan het uiteindelijk weinig aan het verhaal toevoegende videofragment, maar ik geef het tijd. Het integreren van video en zelfs hele tv programmaformats lijkt het helemaal te gaan worden. Kranten zijn momenteel wanhopig bezig crossmediale businessplannen te bedenken en daar komt zelfs een officiële opleiding voor. ( http://www.hu.nl/Pers/Persberichten/PB%20Master%20Journalistiek.aspx )Helaas wordt bij het uitwerken van deze plannen nog altijd geredeneerd vanuit de krant, waarbij de site een interactief afgietsel is van de hardcopy versie.

Het is geweldig te kunnen ‘hyperlinken’ en dus onder andere bij een artikel precies te zien welke artikelen er in het verleden nog meer over zijn verschenen. Het kunnen googlen van niet goed uitgewerkte of begrepen issues, dan wel termen is een verademing. Zelf het redelijk nutteloze katerntje: ‘meest gelezen’ beklik ik regelmatig al weet ik dat dat vaak de meer bloederige tevens onzinnigere berichtjes zijn in de trant van poes gecentrifugeerd en dergelijke. Hier in de trein laat ik trouwens de filmpjes maar even achterwege. Anders moet ik beschaafd als ik ben weer met een oortje in gaan zitten.

Tegenover mij zit een man van middelbare leeftijd, niet onaantrekkelijk. Had ik nu een krant gehad, had ik de krant groots voor mij gehouden en mij zodoende afgesloten van de wereld om me heen; misschien stiekem glurend door een gaatje in de vouw van de krant. In mijn iPad maak ik geen gat. Zo leuk is de meneer nou ook weer niet. En ook het afsluiten lukt niet met een iPad. Het nodigt uit tot contact in plaats dat het voor een natuurlijke barrière zorgt. De man begint een gesprekje met de vraag of dit nou een iPad is en wat ik er zoal op lees. Vroeger kon je nog een katern uit je krant vouwen en dat overhandigen: zo van: jij de sport ik de technologie en me nou rustig laten lezen… Met de iPad gaat dat niet. Hoewel je met meerdere computers thuis juist met het hele gezin alle populaire berichten en rubrieken tegelijk kan verslinden zonder dat dat tot strijd hoeft te leiden wie als eerste de voorpagina mag, laat ik hier de man naast me zitten zodat hij mee kan kijken. Voor de singles onder u: zolang de iPad nog relatief nieuw is werkt het beter dan het ‘hebben van een hond’. Sterker nog, als we uiteindelijk op een pagina belanden met nieuws dat de heer in kwestie graag wil bewaren, geeft hij zonder meer zijn email adres zodat ik de link naar hem toe kan sturen. Ja, stukjes uit de krant scheuren werkt op zo’n iPad immers ook niet zo lekker.

De aardige man is helemaal tevreden en gaat weer op zijn eigen plek zitten. Ik kan nu eindelijk mijn eigen nieuws gaan bekijken (ja ik geef toe, zodra de man mijn kant op kwam klikte ik gauw even wat artikeltjes weg die ik minder deelbaar achtte). Via het geheugen heb ik de artikeltjes zo weer te pakken. Maar dan.. helaas.. een korte waarschuwing en even later…floep… Mijn iPad gaat op zwart..mijn iPad is dood. De fut is er uit. Geen voeding meer en geen energie. Ik bijt even op mijn tong om een scheldwoord te onderdrukken en berg dan geïrriteerd mijn iPad op. De meneer tegenover me kijkt mij over de rand van zijn krant vriendelijk aan en zegt: “Doe ik je een plezier met de mode katern?”