De aangifte

[Jan de Wandelaer]

Bij het betreden van het politiebureau komen onmiddellijk flitsen terug uit de puberjaren van mijn zoon. Deze keer heeft de politie een hele andere rol in mijn leven. Ik kom aangifte doen van computervredebreuk. Een nieuw woord in mijn vocabulaire. Alsof ik in vrede leef met mijn computer! Lange tijd ging er geen dag voorbij of er was wel iets heftigs tussen hem en mij. ‘Computervredebreuk’ – een keurig woord voor ‘ongewenste websitepenetratie’. Boven de ruimte van de receptie in het politiebureau lees ik het artikel 1 van onze grondwet. Daar staat in grote letters: ‘Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’

Een alleraardigste blonde receptioniste maakt met haar herkenning duidelijk dat ze mij al hadden verwacht. De afspraak was om 15.00 uur. Ik mocht even gaan zitten. Een allervriendelijkste Nederlandse heer komt mij even later halen. Ik mocht in het verhoorkamertje weer gaan zitten. De sfeer was onwennig. In het gesprek blijkt dat beide agenten nog maar net waren begonnen met hun werk. Dit was de eerste keer voor hen dat ze te maken hadden met een aangever van computervredebreuk.

Ik mag vertellen. Achter de tafel zit de agente die mij laat praten. ‘Dus u ging zaterdag 7 juli naar uw computer. Hoe laat precies?’ Het zal de stress geweest zijn, maar hoe laat precies, kan ik dan niet direct voor de geest krijgen. ‘Het zal niet zo vroeg zijn geweest, want zo gaat dat bij mij op zaterdagen…’ peins ik hardop. De agente zit achter de computer en typt terwijl ze contact houdt met mij. Ondertussen maakt ze heel professioneel ook nog even aantekeningen met de pen. ‘Webhost’, ‘websitebeheerder’, ‘cachegeheugen’. Of ik sommige woorden even spellen kan. Ik spel ze. 

De agent beaamt. Dit was de moeilijkste aangifte die ze tot nu toe hadden meegemaakt. Ik lees mee op het scherm en verander ‘gemailt’ in ‘gemaild’ en zie ook nog andere taalkwesties. Maar de vraag is of ik er verstandig aan doe, ze te corrigeren, zeker in aanwezigheid van twee collega’s. Ondertussen gaat het gesprek verder. ‘Wat ik doe in dit leven?’ ‘Ik schrijf verslagen’, zeg ik. En trots vertel ik over mijn spraakgestuurde software. De agent zegt: ‘Dan hoef je zeker ook niet meer op spelfouten te letten’. Ik zeg: ‘Hij spelt woorden direct goed’.

Twee en een half uur later na thuiskomst, ga ik weer naar mijn website en zie dat twee meest recent ontvangen referenties ontbreken van een lokale overheid waartoe dus ook de politie behoort, een link op mijn nieuwspagina naar ‘Een land, een samenleving’ en een column was ‘gedepubliceerd’. Ik verricht enig herstelwerk en bereid mij voor op mijn twee weken vakantie in het weekend: De Kunstroute in Vaals De vraag doemt dan wel op waarom juist die stukken weg zijn.

Zondag in alle vroegte schiet ik op uit mijn kussen in het hotelbed. Ik had mijn brevet van onvermogen ondertekend! De overheid is mijn grootste opdrachtgever! Maandag bel ik de agente. Of ik de aangifte toch nog even mag corrigeren – er staan nogal wat taalfouten in, en het verslag staat helemaal in de ik-vorm. We maken een afspraak, ook voor het geven van de aanvullende informatie. De sfeer was anders dan de vrijdag ervoor. Voor mijn gevoel was het zakelijker. De agente was alleen. Een ander document moest gemaakt worden voor de aanvullende informatie: ‘verhoor van de aangever’. Ik vertel over de stukken die ontbreken en leg uit waar ze over gaan. De agente typt en houdt het scherm naar mij gericht. Ze schrijft ‘colum’ en kijkt mij uitnodigend aan. Ik wijzig het woord met toevoeging van een n. Ze voegt de n toe. Na een paar seconden zeg ik ‘en nog een ‘l’’ – ik wijs de exacte locatie aan. Ze schrijft collumn. Zo pasten we samen de Nederlandse regels der spelkunst toe op een Engelstalig woord. We mogen zeker hier niet discrimineren. De Nederlandse regels gelden in Nederland voor iedereen, ook voor Engelstalige woorden, zeker op het politiebureau…

Deze keer verneem ik bij mijn afscheid van de agente dat de urgentie niet zo hoog is in mijn geval om het allemaal uit te zoeken en dat het helemaal niet zeker is of ze de dader zullen vinden.