[Bladformule] BLAD

[Redactie Nederlands MediaNetwerk]

Titel: BLAD / Uitgeverij: Initiatief van Groep Publiekstijdschriften van het NUV / Hoofdredactie: Edine Russel / Vormgeving: Rachel Wols / Verschijnt: tijdens Bladenweek 2011 / Prijs: gratis voor wie 7,50 euro aan tijdschriften besteedt / Omvang: 136 pagina’s / Oplage: 450.000

Door Mat Heffels. Eigenlijk had ik deze week liever de eerste lancering in twee jaar van Sanoma besproken. Ook al is het honderd keer Bladenweek, de eerste lancering van Sanoma in twee jaar laat je in een rubriek als deze niet onbesproken. Want wie had dat gedacht? Ruim een jaar geleden sprak een Sanoma-CEO tijdens een borrel off the record nog tegen me: ’We hebben bladen genoeg.’

Ik had er namelijk een in de aanbieding en die bliefde hij niet; even goede vrienden, natuurlijk. Een waarheid als een koe. Niet alleen genoeg, misschien zelfs teveel. Nog steeds trouwens, want Panorama en Revu bestaan nog. Maar ziedaar: plots is er dan de eerste lancering van Sanoma in twee jaar.

Gefundenes Fressen voor een trouw en enthousiast Sanoma-watcher als ik zelve, zou je zeggen. Gaat helaas niet lukken, want de eerste lancering van Sanoma in twee jaar is Tuin & Cootje. En daar ben ik bijzonder snel over uitgeluld. Tuin & Cootje is een adequaat en professioneel gemaakt volstrekt overbodig niemendalletje van 48 pagina’s. Betaald door de Boerenbond en Welkoop. Jazeker, de eerste lancering van Sanoma in twee jaar is een gesponsord magazine! CC bovendien, wat HOI er straks ook over gaat verzinnen.

Dan kom je als Groep Publiekstijdschriften van het NUV, op zoek naar een uitgeverij die tijdschriften nog wel serieus neemt en tevens bereid is om het bladenweekgeschenk van het jaar te maken, al snel uit bij Hachette Philipacchi, als je het toch al noodlijdende Audax begrijpelijkerwijs wilt ontzien. Weekbladpers had natuurlijk ook gekund, als die hadden gewild, maar dat is een van de weinige uitgevers waarvan je zeker weet dat ze volgend jaar nog steeds tijdschriften maken – uit overtuiging - dus die heb je nodig voor de continuïteit van een pril initiatief.

Hachette klaart de klus prima, ik kan wel, maar wil het niet anders zeggen. Hoofdredacteur dekt zich in haar voorwoord misschien iets te nadrukkelijk in; korte deadline, beperkt budget en dus te weinig mankracht. Maar dat is niet nodig. Zo moeten we tegenwoordig allemaal werken. En als de lezer het al ziet en nog niet is afgehaakt, accepteert hij het. Zo’n lollige reportage over buitenlandse bladenkopende celebrities, bij één fotobureau gekocht, bijschriftjes erbij gefantaseeerd: in een uurtje klaar.

Dat er niet even een paar Nederlandse soapies bij worden gezocht die de Story kopen, is wel jammer, maar dat wordt dan al meteen weer een reportage. Als je wat kioskhouders wil portretteren, stuur je een stagiair met de tram door Amsterdam en om dat niet al te zeer te laten opvallen, vraag je de fotograaf die een weekendje naar Antwerpen gaat om onderweg nog wat kiosken te schieten.

Niks mis mee, budgetcreativiteit. Beetje veel narcisme, misschien, met een enorme colofon, alle makers uitgebreid in beeld met bij voorkeur een buitenlands blad, want wij zijn niet van de straat, maar dat past eigenlijk wonderwel bij een tijdschrift dat het medium tijdschrift moet promoten. Beetje veel columns ook. Opvallend weinig Rob van Vuure – één keer wordt hij genoemd bij een rubriek van zijn hand – en helemaal geen Rupert van Woerkom.

Dat is vooral opvallend in een jaar dat er op kosten van het Stimuleringsfonds een tijdschriftenoffensief is ingezet, waarbij Rob in geen jury, forum of masterclass lijkt te mogen ontbreken; zo opvallend dat het opzettelijk lijkt. Zelfs de keuze voor Patricia Paay als hoofd-geïnterviewde zou misschien wel begrijpelijk kunnen worden genoemd. Maar daar zouden we dan iets langer over moeten nadenken.

Niets te zeuren verder? Natuurlijk wel! Hallo, ik ben het!

Ook dit BLAD kenmerkt zich weer door een stuitend incestueuze benadering van de branche. Een obligaat rondje langs de Linda’s, Hapinezzen, Libelles, Viva’s en Panorama’s en hun eeuwenoude succes(!)-rubrieken. Relatie-onderhoudende uitstapjes naar de iets kleinere spelers, als betrof het een Mercur-uitreiking. Een beschamend gebrek aan aandacht voor de avant-garde, de buitenbeentjes, de jonge talenten, de complete klassen met tijdschriftenmakers die de HBO-opleidingen nog steeds jaarlijks afleveren, de risicodragers, de vitaliseerders, de hoop op een toekomst voor het vak.

Laat de laatste BLAD het licht uitdoen.

www.matsbv.nl