Abidjan - Accra - Ouagadougou

[Bas Vlugt]

DAG 1. Vrijdag 1 mei. Je weet natuurlijk nooit hoe dat andere mensen vergaat maar in mijn geval is het niet te ontkennen dat de vraag of ik beschikbaar was om research te doen voor een documentaire-serie van de NPS over Afrikaans voetbal - gepresenteerd door voormalig profvoetballer en mediafenomeen Jan Mulder - enig enthousiasme veroorzaakte.

Het mag dan ook geen verbazing wekken dat ik vanmorgen vol goede moed een rammelende Airbus 320 van Air France binnenstapt terwijl ik zoiets mompel als: "God, wat hou ik van mijn werk."

Op Charles de Gaulle is men weer eens enthousiast aan het reorganiseren in een verwoede poging om het vliegveld onder controle te krijgen. Wat die controle duidelijk niet ten goede komt, is dat een behoorlijk deel van de transit passagiers het vliegveld wordt uit gejaagd en zich daarna doodleuk weer mag melden bij de douane en security, die op hun beurt maar op halve kracht werken omdat er wordt gestaakt, men geen zin heeft of in blinde staat van paniek verkeert vanwege de uitbraak van Mexicaanse Griep.

Met een vol uur vertraging kiezen we, nu in een Boeing 777 - "Met een werkende hoogtemeter!", roept de gezagvoerder vol trots om - het luchtruim.

De Afrikanen aan boord kijken strak. Als een stewardess vraagt of ze hun stoel nog wat rechter kunnen zetten, of dat de hun opklaptafeltje nog wat meer willen opklappen dan doen ze dat meteen - net volk.

Als onder ons het blauw van de Middellandse Zee verschijnt, verschijnt er op de gezichten van de Afrikanen een voorzichtig glimlachje. Met Algerije onder het vliegtuig, krijgen ze voldoende lef om de stewardessen om een extra bier en whisky te vragen en tegen de tijd dat op het scherm van de GeoControl het echte Afrika zich aandient, vertegenwoordig door de noordelijke frontlinie steden Gao, Timboektoe, Mopti, Nimey en Ouagadougou, is het hele vliegtuig dronken.

De gangpaden staand vol gezellig babbelende Afrikanen, verguld met dat heerlijke gevoel dat wordt ingestraald door het Continent der Continenten, slechts 10 kilometer onder ons.

Ik meng me in de gezelligheid met de vraag of Ivoorkust de WK gaat winnen.
"Nee, natuurlijk niet. Individueel zijn we sterk, als team slecht. Geen organisatie."

Ook word ik ingeleid in de kunst van het Ivoriaanse biercultuur.
"Aan de bar bestel je een Drogba en je krijgt echt een lekker biertje. Drogba dol op bier."
"En wat krijg ik als ik een Kalou bestel?"
"Dan krijg je niets. Drogba speelt voor Ivoorkust, Kalou speelt voor het geld."

Een strakke landing op de luchthaven Abidjan, en een vorstelijk onthaal. Waar op Charles de Gaulle nog met een bus naar ons vliegtuig werden gebracht dat achteraf op een trapveldje stond, worden we in de Ivoriaanse metropool met een heuse slurf van boord gehaald. Dat kunnen ze in Afrika niet op veel luchthavens nazeggen.

Mooi vliegveld! Alles mooi en strak en schoon en zelfs in de wc is het fris en hangt er wc papier. Buiten. Een volle teug West-Afrika in de longen. Altijd weer een bewogen thuiskomst met de geur van warm en klam en nat en kruiden en rook - ach Afrika, hier ben ik!

Een busje van het hotel brengt me naar Ibis Plateau. In de buitenwijken van Abidjan honderden jongens en meisjes die door de lichte tegen heen aan het joggen zijn, met drommen lopen ze op en langs de weg. Onder het licht van anderhalve lantaarnpaal wordt gevoetbald.

Abidjan presenteert zich meteen als een wereldstad: brede wegen, grote bruggen, wolkenkrabbers - overal mensen.

In mijn hotel zet ik me aan de bar, drink een paar bier en stort dan definitief in.

Lees ook:

Dag 2