Pesten en terugpesten...

[Jan de Wandelaer]

Eerst was ik zelf een beetje stil

en moest ik mij meer laten zien.

Dus kwam ik uit de schaduw,

wierp ik al gauw de mijne mee.

Met elke stap in’t felle licht

viel mijn licht wél minder op:

sprak ik mijn eigen woorden,

waren ze niet van deze tijd.

Koos ik mijn eigen toon

dan sprak men over vals.

Deed ik een geurtje op

dan stonk ik als de hel.

Wat ik ook zei of deed,

het was niet wat ‘zij’ graag wilden...

En later…heel veel later leek het wel…

begreep ik eindelijk het ultieme:

ze wilden míj niet zien of horen.

Maar als ík een dag verstek liet gaan

dan vroegen ze geïrriteerd

waarom ik weggebleven was.

Die ene die hiermee begonnen was,

kreeg vele stemmen en gezichten

maar de woorden en de toon

die waren allemaal als die van hem.

Zij begrepen alles wat ik niet begreep,

zelfs zonder elkaars woorden…

één enkel gebaar was goed genoeg…

om uiteindelijk in te zien,

waarvoor ik in die lange trage tijd

zo doof en blind gebleven was…

Ik zette ze de beste hakken

door in hun zicht op zelf gekozen wijze

hen mijn leven af te pakken…