Letterpret

[Joyce Brekelmans]

Het was tijd.

In de krant las ik over de broekriem die aangehaald moest worden om de onderbuikgevoelens te beteugelen en het hart terug op de juiste plek te plaatsen. Hopelijk niet te strak, anders heb je zo een brok in de keel of zelfs pardoes het hart op de tong, en daarmee is men vaak moeilijk te verstaan.

Ik kan het weten, want waar mijn hart van vol is loopt mijn mond over, en mijn hoofd om. Dergelijke kopzorgen probeerde ik nog weleens met de losse pols uit mijn mouw te schudden, maar meer dan een paar apen leverde dat niet op.

De naakte waarheid dan maar. De grapjas en lolbroek van me afstropen, borsten natmaken en zonder zelfs maar een slag om de arm met de billen bloot. Voetje voor voetje bewoog ik me naar de spiegel en nam me voor de vinger op de zere plek te leggen. Ineens stond ik oog in oog met de tand des tijds die een vraagteken in mijn voorhoofd gegraveerd had. Ik probeerde een oogje toe te knijpen maar kon de spitse wijsneus die ik aantrof niet negeren. Voor mij geen moordkuil meer. Ik zette mijn ijdele handen aan het werk en ging door met uit mijn nek kletsen.