Het vliegtuigje

[Jan de Wandelaer]

Nederland werkt niet mee aan illegale liquidaties met drone

Op een zonnige ochtend loop ik mijn huis uit. De "witte voetjes poes op zwart" loopt een stukje mee. Nooit te ver. Ze weet tot hoe ver ze gaan kan...  

Ik heb een missie. Het brood is op. Ik ga voor vers voor mijn hele gezin. Plots besef ik de herkenningstune van The Sopranos tussen mijn lippen de ether in te blazen. Gek is dat. Ik was er niet mee wakker geworden. De laatste tijd verbaas ik mij eigenlijk nergens meer over, dringt het tot mij door. Een gelaten gevoel versluiert mijn zon.

Na een paar hoekjes om zie ik plotseling een klein zwart vliegtuigje op mij afkomen. Mijn fluiten stokt. Ik zoek of ergens een klein jongetje een afstandsbediening vasthoudt. Nergens dat jongetje te zien.  Het vliegende ding is eigenlijk ook te groot voor speelgoed. Ik kijk schielijk in de cockpit. Zit niemand in. Ik denk aan recente nieuwsberichten uit Jemen en een verlammende paniek maakt zich van mij meester. Ik draai mij om en zet een soort van snelwandeling in. Ik zoek obstakels tussen mij en het zacht ronkende gevaarte. Het valt mij op hoe weinig geluid het eigenlijk maakt. In de tussentijd zie ik flarden van de afgelopen weken voor mijn geestesoog. Wat heb ik gedaan!? Met wie heb ik telefonisch contact gehad? Welke tweets waren kritisch? Kan iemand mij voor iemand anders houden? Beangstigender is dat het zwarte bijna geruisloze object mij blijft volgen. Ren ik een portiek in, blijft het ervoor hangen. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik zou heel hard “ga weg”! willen schreeuwen, maar realiseer me dat het heel raar is zo iets te roepen tegen een geestloos voorwerp. Het is nog wel rustig op straat, maar toch... En zou het daar niet mogen vliegen dan? Het heeft toch net zoveel recht daar te vliegen als ik recht heb om er te lopen?

Het is de bakker nog niet maar ik ga er maar naar binnen. Binnen is veiliger denk ik naïef. Het is de drogist. De dame achter de kassa kent mij maar kijkt mij vreemd aan. Mijn droge mond maakt dat ik nauwelijks een fatsoenlijk “môgge” uit mijn strot pers. Wat moest ik ook alweer? Scheermesjes! Ik vraag of ze het driebladensysteem van Wilkinson al binnen hebben. Ze zegt: "nee, die verwachten we over drie weken weer".

"Hoe moet dat nou!?" paniek ik op iets hogere toon in gedachten, terwijl schuin boven de winkelruit de schaduw hangt van het vliegend tuig.

Ondertussen zoek ik naar uitstelmogelijkheden. Kan ik nog ergens excuses voor maken? Zal ik zeggen mijn leven te beteren? Heb ik het telefoonnummer van het Pentagon? Er zal vast wel iemand opnemen en vol begrip naar mij luisteren. “Help, ik zal nooit meer kritisch zijn!” Of zal ik de grote donkere meester over deze aarde misleiden en naar het zacht ronkende object roepen: “Ik doe het zelf wel, ik koop al scheermesjes”. Misschien luistert onze grote bestuurder op afstand mee op straalverbinding...

Plotseling schieten mij mijn woorden te binnen: “Niemand wordt een held door op veilige afstand met hightech precisiewapens op holbewoners te schieten”. Dát was wat ik tegen een professor uit de VS had gezegd. Die had mij jaren geleden gevraagd wat ik vond van de politieke ontwikkelingen in de United States in de afgelopen decennia sinds Wereld Oorlog nummer II. Wat was ik naïef geweest!...

Mijn telefoon gaat. Ik zoek er naar in mijn broekzak. Dan valt hij van mijn nachtkastje op de grond. Het zweet gutst uit mijn haar als ik half overeind tegen mijn hoofdkussen zit. Trillend buig ik over de rand van mijn bed en zet ik mijn mobiele wekker uit_… Ik besef ze eventjes te hebben zien vliegen...