Het persbericht van dokter Frankenstein

[Alexandra Besuijen]

Ik weet niet van welke opleiding al die publiciteitsjongens en -meisjes, waar je tegenwoordig als journalist door wordt overspoeld, allemaal vandaan komen, maar echt een beste kan het niet zijn. Het lijkt mij toch dat een van de eerste, en zeker de belangrijkste dingen die je leert, het omgaan met de pers is. Dus: voor een adres, of een naam van een redacteur bel je NIET met de krant, maar je zoekt het eerst uit op internet of in het Handboek voor de Pers. Persoonlijke post richt je aan de betreffende redacteur en je zorgt ervoor dat je zijn of haar naam correct schrijft. Ken de krant of het tijdschrift dat je een persbericht stuurt: een kleine krant als Het Parool heeft echt GEEN aparte luchtvaartredactie. Je stuurt GEEN persbericht met het verzoek dat bericht integraal op te nemen en al helemaal niet met het verzoek in geval van publicatie een bewijsnummer te sturen. Je belt NIET tijdens drukke redactie-uren naar de meestal toch al onderbezette redactie om te vragen of je mail/fax/persbericht is aangekomen. Je stuurt GEEN mails zonder een onderwerpregel en in die mails zorg je er ALTIJD voor dat tijd, datum en locatie duidelijk zijn weergegeven, evenals het mobiele telefoonnummer van de betreffende persmeneer of - mevrouw. Bij voorkeur het persbericht als platte tekst sturen, in een duidelijke vormgeving, en niet als ingewikkeld attachment. En bovenal: als je journalisten uitnodigt om iets bij te wonen of te ondergaan, wees duidelijk over wat er gaat gebeuren!
Zelf werd ik een paar weken als 'redactrice antirimpelcrème' uitgenodigd een 'revolutionaire' behandeling te ondergaan: een facelift zonder mes. Nou had ik mijn lichaam als eens aan de wetenschap gedoneerd door een botoxbehandeling te ondergaan – alles voor de krant! – dus dit kon er ook nog wel bij.
In de talloze heen- en weermailtjes tussen mij en het pr-bureau bleek dat ik ook een behandeling zou ondergaan. Sterker nog, de dokter Frankenstein die mij aan een griezelig apparaat koppelde en vervolgens een soort elektrische schokjes toediende, zei heel duidelijk dat hij maar één kant van mijn gezicht zou behandelen, zodat het resultaat goed meetbaar zou zijn.
U raadt het al: geen spatje verschil. Persoonlijk was ik daar wel blij mee, want anders had ik op eigen kosten mijn slechte kantje moeten laten opkalefateren.
Maar ja, toen schreef ik dat op en kreeg ik een boze brief van de promotieman. Ik hád helemaal geen behandeling gekregen, het was alleen maar om mij te laten ondergaan hoe zoiets zou voelen. Dus logisch dat er geen enkel resultaat was. LOGISCH?
Ik sloeg de uitnodiging er nog eens op na, maar daar stond het echt heel duidelijk: kennismaken én ondergaan. Ik kreeg een wegwerperig mailtje terug: 'Hoi, dan zal ik wel niet duidelijk genoeg zijn geweest'. En of ik de feitelijke onjuistheden maar even recht wilde zetten.
Bij deze.

[Renzo Verwer]

Groeten terug aan de redactrice rimpelcreme. tevens redactrice botox en tevens (zou men dat woord nog kennen, die lui die jou mailen) redactrice luchtvaart (why not)

[Alexandra Besuijen]

Ja, maar ondertussen heb ik wel ongeveer honderd stroomstootjes – letterlijk – voor mijn kiezen gekregen! Groet van 'redactrice antirimpelcrème' (sic)
/Users/abesuijen/Desktop/test_kazem01_.jpg

[Renzo Verwer]

haha, idd vreselijke ervaringen, en wat is men slordig, Een ding kan ik wel begrijpen: dat ze soms nabellen. Verder is het idd totale slordigheid en desinteresse. En dan nog boos worden als ze geen positief stuk krijgen...
erg vermakelijk dit te lezen, alexandra!