De ondraaglijke lichtheid van het WK

[Barbera Sonneveldt]

De uitslagen kan ik niet voorspellen, noch kan ik voorzien of Bin Laden ‘voetbal is oorlog’ letterlijk neemt. Voor de rest kan ik het allemaal invullen. De verslaggever die voor een oefencomplex staat en verslag doet van een besloten training. Hij zegt dat die besloten is omdat er niks naar buiten mag. Hij zegt dat het gissen is naar de redenen, misschien dat Van Marwijk een opstelling met Sneijder en Van der Vaart voorbereidt, misschien is de hamstring van Robben helemaal genezen, of misschien is het wel iets heel anders.

Of er onenigheid is in het Nederlandse kamp, vraagt de presentator in de studio op bezorgde toon. Zou kunnen, zegt de verslaggever via de straalverbinding. Van Persie en Kuyt zaten ver van elkaar af tijdens het ontbijt, een paar voetbalvrouwen schijnen elkaar niet te liggen, maar het blijven speculaties. Laten we er vooralsnog van uitgaan dat de sfeer in het team goed is, besluit de reporter op een toon die lichte twijfel verraadt.
Ik vraag me altijd af waarom ik hier naar kijk, neem me telkens weer voor om alleen naar de wedstrijden en nabeschouwingen te kijken. Maar zoals het een echte verslaafde betaamt, pak ik al snel weer een Villa Bavaria of een Oranje ontbijtbabbel mee; de ondergrens is bepaald op C1000 met Tineke Schouten. Perfecte plaspauze.

Ik weet niet wat fascinerender is, het verslinden van non-informatie, of het voetbaljargon dat via persconferenties en interviews tot ons komt. Toen Robert Vuijsje nog aan de Brinta zat, spraken voetballers al in de tweede persoon enkelvoud over zichzelf. We zijn er inmiddels aan gewend, maar hoe ging het die eerste keer?
Verslaggever: “De overwinning lag op een presenteerblaadje, mag ik het zo zeggen?”
Voetballer op gelaten toon: “Je koos de juiste hoek, maar je miste net dat stukje extra scherpte, waardoor je bovenkant paal raakte.”
Verslaggever: “Hoe weet je dat ik afgelopen weekend spits speelde bij S.C. Enschede?”

Dan hebben we de dooddoeners als: het balletje kan raar rollen in de voetballerij en de neuzen staan weer dezelfde kant op. Maar ook legendarische uitspraken van experts als Nico Scheepmaker: ‘van alle onbelangrijke dingen in het leven is voetbal het meest belangrijk’ en Rick de Saedeleer: ‘Vijftien landen gaan naar het WK om wereldkampioen te worden, Nederland doet mee om te laten zien hoe goed het kan voetballen.”
Scheepmaker had gelijk, net als De Saedeleer, maar deze keer worden we kampioen! Want de neuzen staan dezelfde kant op en het balletje kan raar rollen in de voetballerij. BS

[Bas Vlugt]

Jaaaaaaaaa!!! Geweldige column Barbera. Graag meer, veel meer!