Tekstueel voorproefje uit 'Antwerpen, stad naar mijn goesting': een gedeelte uit paragraaf 2.2

[Johan Peters]

2. Als EU-ingezetene aan de slag in Antwerpen

2.2 Hypocrisie en gefoefel op de arbeidsmarkt

In theorie is het simpel. Iedere EU-ingezetene mag in elk Europees land aan de slag. Als Fin moet je dus zonder problemen in Spanje kunnen gaan werken, mocht je dat als Fin willen. Sommige Europeanen weten deze theorie probleemloos in praktijk te brengen. Kijk naar de Polen die massaal naar België en Nederland zijn gekomen sinds 2007. Als Nederlander zijnde, zou je snel aan de bak moeten kunnen komen in Antwerpen, was mijn verwachting. Vervelend obstakel voor mij persoonlijk in de zoektocht naar werk is altijd mijn lichamelijke beperking geweest. Ik loop nogal apart, kan mijn rechterhand niet gebruiken en ben evenmin bedreven in het voeren van commerciële telefoongesprekken (ik haat telefoneren, kom niet altijd duidelijk over in wat ik wil zeggen). Dit alles vanwege een hersenbloeding op jonge leeftijd. Ik ben me zeer goed bewust van mijn beperkingen en ambieer nooit een job die ik niet kan uitoefenen. Ik kan wel normaal met een computer overweg en beschik over een goed stel hersenen. Helaas, mensen krijgen nogal eens een totaal verkeerde indruk van me als ze me voor het eerst zien. Dat geldt op het gebied van sociale contacten en op het gebied van werk.

De eerste indrukken op mijn zoektocht naar werk in Antwerpen leken alleszins positief uit te pakken. Ik meldde mij ruim voor de feitelijke verhuis aan bij diverse Antwerpse uitzendbureaus, waaronder Randstad gevestigd op de Frankrijklei. Bij het inschrijven aldaar, was men zeer beleefd en hoopgevend. ‘Zodra je je definitief in Antwerpen hebt gevestigd, gaan we voor je op zoek. Geef dan vooral je telefoonnummer door, zodat we je altijd kunnen bellen.’ Direct de maandag na mijn verhuis had ik via Randstad een sollicitatiegesprek bij een groot sociaaljuridisch bureau in Antwerpen. Er was een functie als redacteur vrijgekomen. Het sollicitatiegesprek verliep niet al te plezant. Men wist niet goed raad met mijn handicap en draaide om de hete brij heen. De afwijzing kwam daarom niet onverwachts. De formele reden luidde dat men mij wel als redacteur bureauwerk zag doen, maar niet het interviewen van medewerkers op de verschillende afdelingen. Klinkklare onzin. Ik reis als freelancer heel Nederland en België door als het moet, neem gerust een keer de trap en ben zeer mobiel. Nee, dit was wat we in mooi Rotterdams een kutsmoes noemen. Randstad-consulente had het evengoed door en hield een mooi praatje richting mij: ‘Zulke bedrijven, daar willen we geen zaken mee doen bij Randstad.’ Heeft ze dan ooit iets anders voor me weten te vinden? Nee. Deed ze hierna nog moeite iets voor mij te vinden? Absoluut niet. Kwam ik langs bij haar, wist ik bij voorbaat al dat het verspilde moeite was. De andere uitzendbureaus hetzelfde verhaal. Geen enkel verschil aldus met hun Nederlandse collega’s. Uitzendbureaus zijn gewoon a piece of shit. Mijn Amerikaanse vriendin verwoordde het een keer als volgt: ‘I know no one who got a job through an interim agency.’ Lag het aan mijn eisen? Neuh, die lagen niet hoog. Natuurlijk, een job op het gebied van communicatie/redactie zou het mooist zijn geweest. Ik was al tevreden met eender administratieve job.

Niet alleen mensen met een beperking hebben het moeilijk op de Antwerpse arbeidsmarkt. Nederlanders, en allochtonen in het algemeen, lijken in de regel veelal wantrouwen en achterdocht bij Antwerpse werkgevers op te wekken. Vooral als men niet helemaal volgens de geldende norm door het leven gaat. Het verhaal van Jessica verwoordt deze hypothese perfect.