Spanjaarden in Assen, toeval of niet

[Emiel Venema]

Heel lang ben ik iemand geweest die zei dat toeval wel degelijk bestaat. Je kent dat wel: je denkt aan iemand en plotseling kom je diegene tegen terwijl je hem of haar daarvoor lang niet hebt gezien. ‘Ach, dat is toeval.’ Misschien wel want ik denk wel vaker aan iemand maar ik kom hem of haar niet meteen tegen. Na vorige week heb ik echter toch sterk het gevoel dat toeval niet bestaat.

Ik ging vorige week -zaterdag 29 augustus- samen met FC Groningen spits Gonzalo Garcia voor een reportage naar de start van de Vuelta in Assen. Dat moest toch wel een leuk item opleveren: een Spanjaard uit Groningen bij de start van de Ronde van Spanje in Assen… We kwamen laat aan op het TT-circuit omdat we erg lang moesten wachten op de vele toerfietsers. Nog steeds snap ik niet wat de organisatie bezielde om de toerfietsers langs de aanvoer van de vele bezoekers te leiden.

Derde box
Gelukkig hadden we nog genoeg tijd om in elk geval rustig langs de pitsboxen te lopen waar de renners konden warm rijden voor de proloog. Bij de derde box bleef Gonzalo plotseling staan. Hij keek naar de andere kant: ‘Dat is een bus uit Galicië, de streek waar ik vandaan kom.’ Gonzalo wees naar de bus van Xacobeo Galicia. Dat konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan.

Ik loop meteen naar de ingang van de box. Twee mannen staan rustig te praten en hebben geen aandacht voor mij. Ik besluit me maar in het gesprek te mengen. ‘Mag ik even wat vragen? Ik heb hier een voetballer van FC Groningen die afkomstig is uit jullie streek…’ Ik wil mijn verhaal vervolgen maar ik krijg er de kans niet voor omdat beide heren hun aandacht ondertussen hebben gericht op Gonzalo. ‘Hoe heet je?’ vraagt de man links aan Gonzalo. Gonzalo stelt zich netjes voor. De mannen kijken met verbazing eerst naar elkaar en dan naar hun landgenoot. ‘Recoba, jij bent Recoba,’ reageren ze in koor.

Knuffelen
Ik denk even dat de heren in de war zijn. Hij zei toch echt Gonzalo? En Recoba is toch die Uruguyaan? Maar Gonzalo reageert instemmend. Recoba was de bijnaam van Gonzalo in Spanje. Meteen begint de man links Gonzalo te knuffelen. ‘Och jongen, we hebben het zo vaak over je gehad. Hoe gaat het nu met je?’ Dan weet Gonzalo het ook. De man blijkt de teamarts te zijn van Galicië onder zeventien waar Gonzalo acht jaar geleden in speelde. Sindsdien hebben beide elkaar niet meer gezien en nooit meer iets van elkaar gehoord.

De man, Juan Manuel Batista, kan zijn geluk niet op. ‘Het is zo mooi Gonzalo weer te zien. We wisten niet wat er met hem was gebeurd. Hij was een ontzettend groot talent.’ En dan komen beide elkaar na al die jaren uitgerekend tegen in Assen. Ook voor Gonzalo was het een indrukwekkend begin van een heel leuke middag in La Vuelta. Een middag die wellicht anders was verlopen als we niet anderhalf uur hadden moeten wachten op die toerrijders. Misschien bestaat toeval wel. Maar ik vind het nu wel leuk om te geloven dat dat niet zo is.

NB Als die Juan nou gewoon op internet had gezocht, dan had hij geweten Gonzalo alweer een tijdje in Nederland voetbalt. Dan had ik dit blog ook niet hoeven schrijven 