Open brief aan mijnheer de sales manager

[Johan Peters]

Geachte mijnheer de sales manager,

Ik ben altijd al een beetje te lief geweest voor deze wereld. Noem het anders naïef. Ik had in ieder geval niet verwacht dat u mijn herschreven passages in mijn boek al zo snel onder ogen zou krijgen. Zonder dat ik u of een van de andere leidinggevenden ook maar het boek heb overhandigd. Dat zijn toch vreemde praktijken.

Ik kan me voorstellen dat u nog steeds 'not amused' bent over de betreffende nieuwe passages. Ik was er zelfs op voorbereid. Natuurlijk had ik mezelf veel ellende kunnen besparen door de niet malse kritiek van de externe bron niet te gebruiken. Maar, wat voor journalist zou ik dan zijn geweest?

U noemt mijn journalistieke aspiraties een 'hobby'. Wel, voor mij is het doodserieuze business. Ik geef ruiterlijk toe dat ik nog lang niet tot de bekende journalistieke top behoor. Het is ook helemaal de vraag of ik die top ooit bereik. Dat wil echter niet zeggen dat ik geen ambities in die richting heb of mijn vak niet serieus neem.

Het is de taak van iedere journalist de maatschappij te ontleden. Of het nu gaat om politiek gerichte journalistiek, economisch, sportief. Wat dan ook. Een goede journalist vangt signalen op, gaat op onderzoek uit, publiceert erover. Na hoor en wederhoor te hebben toegepast. Bij dit laatste punt wringt in dit geval de schoen.

Mijn oorspronkelijke versie over mijn ervaringen binnen onze onderneming stuitte op uw nee. Over het belang van de reden daartoe verschillen we van gedachten. U was bang voor negatieve gevolgen, terwijl het juist mijn oprechte intentie was mensen te laten zien hoe complex het er aan toe gaat in een grote onderneming. En dat die complexiteit een belangrijke, onvermijdelijke factor is bij het ontstaan van misverstanden tussen onderneming en klant.

Ik had mijn eerdere versie reeds herschreven toen ik het nu gepubliceerde relaas van de externe bron in handen kreeg. In feite zegt die bron niets nieuws. Het is alleen recht voor zijn raap uitgesproken. U en ik weten dat zaken anders, gecompliceerder liggen. Ik kon geen weerwoord geven, zonder te veel in details te treden. Details die ik niet meer mocht publiceren van u. Ik schatte in, en die inschatting maak ik nog steeds, dat u geen reactie had willen geven in mijn boek. Was mijn inschatting anders geweest, had ik u graag alle ruimte gegeven. Hoor en wederhoor, immers.

Er zijn meerdere redenen waarom ik het stuk uiteindelijk toch heb opgenomen in mijn boek. Allereerst de maatschappelijke verantwoordelijkheid die ik heb als journalist. Ik observeer, ik signaleer en ik doe iets met die signalen. Anders had ik net zo goed postzegels kunnen verzamelen als 'hobby'.

Ten tweede sta ik voor mijn principes. Dat is misschien niet altijd slim. Hoe dan ook, met het leven dat ik tot nu toe heb gekend, vertik ik het mij me van mijn principes te laten beroven door bijvoorbeeld censuur. Wat voor leven dat dan is geweest, daar heeft u terecht geen boodschap aan. Maar, ik laat me na bijna 40 jaar niet meer de kaas van het brood eten. Dat is mij te veel overkomen.

We zullen het nooit eens worden in deze kwestie. Van mijn kant laat ik het nu rusten. Het boek is verschenen, het 'kwaad' is geschied. U kunt voor de rest van mijn contractperiode blijven rekenen op een loyale medewerker, wat ik altijd al ben geweest.

Met vriendelijke groet,

Johan Peters
Journalist!