Klassieke media buiten Twitter niet uit

[Harro Coumans]

Sinds een halfjaartje twitter ik. Ongelooflijk hoe alert je op je omgeving wordt, als je eenmaal die Twitter-uitlaatklep hebt…
Twitteren is een hype. Maar ook een reële vorm van informatieoverdracht. Ik heb niet de wijsheid in pacht, maar de kernkracht van het medium lijkt me: de toegevoegde waarde van het individu. De dagelijkse gebeurtenissen door de ogen van personen, die iets zien of ontdekken, ergens iets van vinden, iets weten, iets doorgeven van een ander omdat ze het interessant genoeg vinden. Al die - doorgaans kleinschalige - feitelijkheden kleuren de – soms grote – gebeurtenissen in.
Er wordt door nieuwe en klassieke media natuurlijk volop geëxperimenteerd met Twitter. Boeiend om dat te volgen. Wat me daarbij opvalt: de media met de meeste verslaggevers op straat – dat zijn nog steeds de (regionale) kranten en vervolgens de regionale omroepen - buiten die positie nauwelijks uit.
Ze gebruiken Twitter vooral als digitaal doorgiftestation, net als eerder de email-nieuwsbrief. Mijn regionale krant, bijvoorbeeld, stuurt me tig keer per dag de nieuwsberichten door, net zoals ze op de website staan. En niet alleen de regionále nieuwsberichten, maar ook de nationale en internationale die de krant van de persbureaus krijgt. Ik zit daar als twitteraar niet op te wachten! Ja vroeger, toen lezers nog papieren abonnementen moesten nemen en maar één krant konden betalen, toen waren ze dankbaar voor zo’n breed aanbod. Maar nu? De Twitteraar verwacht van de regionale krant tweets die met de regio te maken hebben. Voor andere informatie zijn er immers gratis directere en boeiender bronnen beschikbaar om te volgen.
Met dat in mijn achterhoofd, denk ik dat met name de regionale klassieke media veel meer van hun twitter-account zouden kunnen maken. Namelijk: de toegevoegde waarde van al die verslaggevers en programmamakers benutten! Een aantal van hen zit natuurlijk nu al op Twitter, maar onder eigen account, niet onder de paraplu van de broodheer. Gemiste kans.
Ik stel me voor dat voortaan alle verslaggevers en programmamakers, voorzien van smartphone, in persoonlijke tweets info geven over het onderwerp waarmee ze bezig zijn (zodat je nieuwsgierig wordt naar het eindresultaat in artikel of programma), maar ook berichten over andere wetenswaardigheden en regionieuwtjes die ze on route tegenkomen (in tekst en beeld). Persoonlijke observaties en kleinschalige gebeurtenissen. Dat doen ze niet op een persoonlijk Twitter-account (zoals sommigen nu) maar binnen dat ene account van de regionale krant of omroep. Even oplossen hoe dat technisch en organisatorisch moet (één gezamenlijk account, maar wel het individu herkenbaar houden, geen screening vooraf maar hosting achteraf, etc). Op die manier manifesteer je je als redactie of omroep ook op Twitter als professionele informatiebrenger! Die tientallen nieuwsjagende verslaggevers of programmamakers op locatie, die ieder pakweg een handjevol tweets per dag uitsturen, plus de nieuwsberichten die nú al worden geproduceerd,- het zou van de regionale klassieke media zomaar de Twitterbolwerken van de regio kunnen maken.

@HarroCoumans 23-08-2010

[Jean-Paul Toonen]

Gedrevenheid

Een heel goeie gedachte, die de professionele media al lang hadden kunnen omarmen, dat ben ik met je eens. Er is echter één aspect waar het rond Social Media nog al eens op stuk loopt: De gedrevenheid waarmee niet-professionele individuen met het medium omgaan gaat mijlen vooruit op de inzet van de professional. Je hebt het over de nieuwsjagende verslaggever, maar - met alle respect voor de beroepsgroep - velen onder hen zijn in plaats van in 'nieuws' vooral ook geïnteresseerd in de nieuwe koffiejuffrouw in de kantine. Je beschrijft het in de eerste regel zelf hoe het medium Twitter jou aangrijpt. Ik zou de Power van de gedreven twitteraar niet onderschatten. Die is er 'echt' mee bezig, gedreven van binnenuit. Die wil heel graag opvallen tussen het ander getwitter en bedenkt en vindt steeds weer grappige, nieuwe, opvallende topics. En op datzelfde moment laat een Journalist met staat-van-dienst zich niet door de directie vertellen hoe ze met hun mobiele de lezer moeten opschudden, elk half uur. Het is een ongelijke strijd, tussen de fanaten en de beroepsgroep. En zolang niet heel Nederland twittert, gaat dat ook zo blijven.