Nederlands MediaNetwerk

Kort voor de winter inviel besloot ik om wat aan natuurfotografie te gaan doen. De natuur is door de warme herfst een beetje in de war dus had ik goede hoop om een of andere kikker te kieken voordat deze zich in het slijk van een Hollandse sloot terugtrok ten einde zich aan de winterslaap over te geven. Kikkerkieken? Is dat een bestaand werkwoord? Anyway, ik heb bij de plaatselijke legerdump een waadbroek gekocht. Een waadbroek? Ja, een waadbroek. Dat ziet er uit als een stel groene rubberlaarzen die zijn vastgelijmd aan een waterdichte panty van, eveneens, groen rubber. Daar hijs je jezelf in en je trekt dat ding omhoog tot onder je oksels. In theorie, en na enige oefening, kun je met zo'n ding om je toges in ruim een meter water staan zonder dat je natte voeten krijgt. De man van de dumpstore gaf enige uitleg en benadrukte dat het echt zaak is om de broek van binnen droog te houden want als het ding volloopt heb je 45 liter water aan extra gewicht mee te sjouwen en kom je nooit van je leven de wal weer op, tenzij je de broek in het water uit trekt. En dan ben je meteen helemaal zeiknat.

Op een website over fotografie van waterdiertjes vond ik bruikbare tips, onder andere over een drijfstatief. Daar ik mijn Manfrotto éénbener liever niet de beproeving van een prutslootje wilde laten ondergaan heb ik zo'n drijfstatief in elkaar geknutseld. Twee platen piepschuim van de bouwmarkt, bij elkaar gehouden door ducttape en snelbinders, bleken voldoende drijfvermogen te bezitten voor mijn camera plus lens plus flitser plus diffuser.

Eerst thuis maar even droog geoefend met de waadbroek en daarna in het slootje naast het fietspad tegenover mijn huis. De buurman van nummer 41 stond mij met een bedenkelijke blik gade te slaan terwijl ik met waadbroek en drijfstatief in het water stapte. "Waadbroek! Ik ga kikkerkieken!" riep ik hem monter toe en aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik zien dat hij ernstig twijfelde aan mijn geestelijke gezondheid. Ik stak mijn duim op om aan te geven dat alles in orde was maar het lukte mij niet om zelfstandig uit het water te komen. Buurman schoot mij te hulp. Nadat ik hem had uitgelegd wat de bedoeling was bood hij aan om mij het volgende weekend te helpen bij de kikkerkieksafari.

Die zondag stonden wij bij het eerste ochtendlicht aan de Beemsterringvaart, nabij Kwadijk. Daar zit breed stuk in de vaart, omzoomd door een bocht in de buitendijk. Restant van een dijkdoorbraak. Er staat veel riet en de wal is er niet steil. Ideale plek voor een waterfotoshoot. Buurman hielp mij eerst in de waadbroek en daarna in het water. Voorzien van drijfstatief en apparatuur waadde ik langzaam door het toch wel erg koude water, rondspiedend naar een willekeurig beestje wat als fotoprooi kon dienen. Maar na tien minuten had ik nog niks gezien en het werd al wel zo akelig kil aan mijn benen dat ik er weer uit wilde. Strompelend bereikte ik de wal waar ik prompt in de zompige bodem zakte. En muurvast bleef zitten. Buurman kon mij net niet bereiken, als in een schildering uit de Sixtijnse kapel raakten onze vingertoppen elkaar nog net. De sleepkabel uit de auto moest uitkomst bieden. Maar op het moment dat Buurman naar de auto liep verscheen een klein plezierjachtje in mijn blikveld. Ik probeerde klappertandend iets te roepen maar kon door de kou bijna geen geluid meer voortbrengen. Buurman zag wat er dreigde te gebeuren, gebaarde heftig in de richting van het plezierjachtje, riep "WAADBROEK!!" naar de stuurman en wees nadrukkelijk naar de plek waar ik mij bevond. Op het jacht werd niet-begrijpend en met schouderophalen gereageerd, tot men daadwerkelijk in de gaten kreeg dat ik daar tot vlak onder mijn oksels in het water stond. De schroef van het jacht sloeg achteruit. Te laat, de golfslag bereikte mij al en kabbelde lustig over de rand van mijn groenrubberen tweebeencondoom. De waadbroek liep langzaam vol met ijskoud, modderig water. Ik verloor ik mijn evenwicht en liet het piepschuimen drijfstatief los dat meteen naar een onbereikbare plaats midden in de ringvaart dobberde. Stom, ik had er een touw aan moeten maken maar ik had nu andere zorgen, zoals proberen om niet te verzuipen. Door de nog immer heersende golfslag kapseisde het drijfstatief en als in een scene uit de film Titanic verdween mijn fotoapparatuur onder water. En terwijl ik manhaftig probeerde mijn hoofd boven water te houden zag ik uit mijn ooghoek een bruine kikker. Gewoon, hoog en droog op de wal. En echt, ik zou zweren dat hij zijn tong naar mij uitstak.

(deze blog verscheen eerder op www.fotolook.nl)

Weergaven: 144

Opmerking

Je moet lid zijn van Nederlands MediaNetwerk om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlands MediaNetwerk

Interviews

Nieuwsbrief


Nieuwsbrief


Meld je aan voor de nieuwsbrief! Iedere dinsdag het nieuwste media nieuws, de scherpste communicatie columns en de beste vacatures in jouw inbox

Naam:
Email addres:

 

Bestaande en nieuwe leden krijgen de nieuwsbrief automatisch toegestuurd (opt-out)


Klik hier voor de meest recente nieuwsbrief

 

 

Stuur ons uw persberichten!

Het Nederlands MediaNetwerk ontvangt graag uw - voor media- en communicatie professionals relevante - persberichten! Stuur ze naar

info@nederlandsmedianieuws.nl

Afzenders van persberichten ontvangen automatisch het wekelijkse online magazine Nederlands MediaNieuws

Columns


Badge

Bezig met laden...

© 2024   Gemaakt door Bas Vlugt.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Algemene voorwaarden