Kick off: Rembrandt en ik

[Ton Boom]

Programma: Rembrandt en ik/ Eerste uitzending 24-1/ Zender: Nederland 1 (EO)/ Tijdstip: 22.09 uur/ Aantal kijkers: 1.668.000/ 

Ik heb eerst drie afleveringen van deze magistrale serie gezien, alvorens er over te schrijven. Komt vooral door Dragan Bakema, die de jonge Rembrandt niet neerzet maar in mijn ogen is. Omdat ik wist dat Michiel Romeyn de oudere Rembrandt vertolkt wilde ik wachten met deze kick off. Blij toe, ik denk dat ik in mijn hart scepsis had tegen Michiel Romeijn als opvolger van Dragan, bang dat ik voortdurend aan Jiskefet zou denken. Dit nu was een volslagen misvatting van mijn kant, Michiel Romeijn is de oude nukkige Rembrandt ten voeten uit. Michiel, briljant.

Marleen Gorris heeft dit meesterwerk van het Nederlands drama geregisseerd als een echte Rembrandt, zo verfijnd met oog voor elk detail. Ja, ik weet, het wordt eentonig en het is ook eentonig, maar van een dergelijke blik in het leven van de grote Rembrandt wordt ik vrolijk. Dit zouden overigens meer mensen moeten doen, natuurlijk zijn de kijkcijfers niet kwaad maar ik hoop dat ooit iemand met vernuft mij uit kan leggen waarom er zoveel meer mensen naar Boer zoekt vrouw kijken dan naar onze grootste meester.

In de  titel Rembrandt en ik, slaat de ik op de vier mensen die dicht bij hem stonden, Jan Lievens, Saskia van Uylenburgh, Govert Flinck en zijn dochter Cornelia Via deze mensen kijken we naar  Rembrandt. Vier geheel verschillende personages, die opgeteld het hele leven van de eigenzinnige schilder omvatten en zijn rijke palet aan karaktertrekken rechtdoen.

In de eerste aflevering staat de aanvankelijke vriendschap tussen Rembrant en Jan Lievens (Bram van der Heijden) centraal, ze woonden nog in Leiden. Rembrandt schilderde een naakte vrouw, de anatomie klopte voor geen meter. Een oudere man vroeg hem of hij wel eens een naakte vrouw gezien. In die tijd zagen jongens van globaal achttien geen naakte vrouwen en al helemaal niet in Leiden. Schijnt dat men in Leiden niet eens wist dat er naakte vrouwen bestonden. Voor zoiets akeligs moest je naar de poel des verderf, Amsterdam. 

Jan en Rembrandt werden het eens, drie slootjes over en je was in Amsterdam. Na veel verwikkelingen krijgen beide dezelfde opdracht, de beste zal worden verkozen en gekocht. Rembrandt laat zijn werk het eerst zien, de opdrachtgever is verbaasd over de klasse. Dan is Jan aan de beurt. De volgende scene is in principe een sleutelmoment waar het de grootheid van Rembrandt betreft. Jan kijkt naar het doek van Rembrandt en loopt zonder zijn doek te tonen weg, hij heeft pijnlijk duidelijk gezien wie de ware meester is.

Waarom een sleutelsmoment, omdat dit in principe altijd zal gebeuren, de grootste is nu eenmaal de grootste, leuk of niet. Govert Flinck (René van Zinnicq Bergmann) krijgt er zelfs nachtmerries van. In een van hun vele ruzies schreeuwt de oudere Rembrandt dat Govert de pest kan krijgen. Dit was in een opwelling, extra wrang dat Govert warempel kort daarna inderdaad de pest krijgt en jammerlijk aan z’n einde komt.

Zonder enige concurrentie is Saskia van Uylenburgh (Sophie van Winden) met afstand de belangrijkste persoon in het bij vlagen diep tragische leven van Rembrandt. Het begon zo idyllisch, smoorverliefd, getrouwd, zielsgelukkig, onafscheidelijk, kortom een sprookje. Saskia is overigens dat meisje vrij centraal op de Nachtwacht. Ze krijgen ze een kind meerdere zelfs. Lijkt mooi, was het niet, het leven is niet altijd wat je ervan verwacht. De baby’tjes gaan dood, Saskia verliest haar levenslust en sterft. Rembrandt leeft nog maar niet van harte. Hij trok zich terug en deed wanhopige pogingen z’n verdriet weg te schilderen.

Jammer maar helaas, maandag volgt de laatste aflevering, Rembrandt gezien door de ogen van z’n dochtertje Cornelia.  Maar het leed wordt verzacht. De  Publieke omroep verrast ons al maanden met hoge kwaliteit Nederlands drama, te denken valt hierbij o.a. Penoza, Bellicher,etc en dit dreigt zelfs een trend te worden. Die doelstelling verdient de hoogste vorm van hulde, HULDE. Deze wetenschap heb ik overigens opgedaan op het Nederlands Media Netwerk Event in de Beurs van Berlage uit uiterst betrouwbare bron. Die bron was Gerard Timmer, directeur tv-programmering van de Publieke Omroep.

Ook opvallend waren de op datzelfde event gepresenteerde cijfers over het vertrouwen van het publiek in de publieken. Opvallend dat de grote meerderheid de PO het meest vertrouwt, dit ondanks of dankzij Powned. Waarom vond ik dit zo opvallend? Ik denk typisch een geval van zwijgende meerderheid. 20 luidruchtige types maken nu eenmaal meer herrie dan 1 miljoen zwijgers.  
   

[Esther Nicolette Segaar]

Ja, voor mij is het nu al geslaagd, deze mini-serie op basis van een uitstekend script. Laten we de tekstschrijver(s) niet vergeten! Dragan Bakema heeft naast zijn good looks veel talent, Michiel Romeyn is een multi-talent en ís Rembrandt. Uitstekende casting. Ga zo door Publieke Omroep. Nederland heeft behoefte aan dramaseries van hoge kwaliteit. Overigens, de jonge actrice die de dochter van Rembrandt speelt als zij wat ouder is, speelde ook de dochter in de serie Penoza. Ik heb er een dag over nagedacht waar ik haar van kende. Dat zegt wat over haar talent tot transformatie. Zij is heel verfrissend en past in vele 'huiden'.

[Henk Jakobsen]

Helemaal mee eens Ton. Een Gouwe Schaap voor Michiel en veeel meer Dragan Bakema op tv. Maar waarom wordt zoiets moois laat weg gestopt. Een mens heeft na de ellende van de dag in het nieuws van 20:00 uur even behoefte aan iets om van te genieten. Gegarandeerd miljoenen kijkers.