Het ruige leven van een reporter

[Margriet Markerink]

Sinds ik een rib uit mijn lijf heb ingeruild voor een mooie Canon met twee professionele objectieven is het leven een stuk zwaarder geworden. Letterlijk. Kanonnen! Wat zwaar is zo'n rugzak. En wat kun je met zo' eenbeen statief veel glazen van tafels meppen.

Aan de andere kant is het leven er ook een stuk lichter op geworden en geniet ik met volle teugen van mijn nieuw verworven vrijheid van handelen. Het is heerlijk om een interessant onderwerp zowel tekstueel als fotografisch tot leven te kunnen brengen in een reportage. Voorheen, toen ik alleen nog schreef, liet ik wel eens een onderwerp varen omdat de fotograaf het niet zag zitten. Meestal betrof het onderwerpen in de spirituele sfeer. Zaken die veel stoere fotoknullen eng vinden.

Voor mij zijn dit soort onderwerpen een verrijking. Het zijn de verloren zonen en dochters van de menselijke beschaving, in de ban gedaan door machtswellustelingen die ons hebben wijsgemaakt dat ons verstand betrouwbaarder is dan onze intuïtie. Vervang het woord 'betrouwbaarder' door 'manipuleerbaarder' en je weet waarom we op zo grote schaal 'onwijs' gemaakt zijn.

Door te schrijven en te fotograferen kan ik mensen laten lezen en zien dat er meer is. Dat wij meer zijn. En dat we de macht hebben om alle opgedrongen onwijsheden terug te bezorgen aan de afzenders, waar deze zich ook bevinden.

Ruig streven, hè? Ik zal er op dit platform zo af en toe verslag van doen.