Columns en andere schrijfsels

[Sandra Israel-Dragstra]

Schone schijn

Ineens staat de vrouw voor me. “Is dit niet te klein?” vraagt ze, terwijl ze met haar ene hand de strik van de bikinitop in haar nek vasthoudt en met de andere hand haar borsten in de lichtgevende oranje stof probeert te duwen. Ik ben allerminst voorbereid op deze halfnaakte vrouw in de Hema. Ik schrik er zelfs een beetje van. De dame heeft nergens last van. Ze sjort nog wat aan de dunne stof en weet er haar boezem voor de helft mee te bedekken. “In een grotere maat is ie er alleen nog in het zwart, maar die wil ik niet”, zegt ze resoluut, “zwart is saai.”
Nee, deze dame is allerminst saai te noemen. Want wie kleedt er zich nu midden in een winkel om en paradeert rond in een klein bikinitopje en vraagt willekeurige voorbijgangers om hun mening?
Ook al vind ik de situatie vreemd, diep in mijn hart ben ik jaloers. Sommige mensen zijn zo ongecompliceerd. Want wat was in deze situatie normaal geweest? Wat ís normaal? In een lichtgevend bikinitopje door de winkel flaneren? Of datgene wat ik zelf in deze situatie zou doen? Na lang piekeren koop ik het topje en zoek de eerste de beste winkel met een pashok. Daar kleed ik me uit, topje aan, beoordelen, wel, niet, wel, niet, twijfel en nog eens twijfel. Uiteindelijk ga ik terug naar de Hema en vraag mijn geld terug en ondertussen ben ik een uur verder.
Even ben ik vergeten dat ik nog steeds met mijn neus in het decolleté van de dame sta. “Staat u goed”, geef ik toe. Snel kleedt ze zich weer aan en rekent af bij de kassa. Als ik even later de winkel verlaat, zit de bewuste dame op een terras. “Nog bedankt voor het advies”, roept ze me na. En terwijl zij ongecompliceerd van haar koffie geniet, ga ik verder met tijdverkwistend normaal doen.

Sandra Israel