De teksten van Frank Heinen - Nederlands MediaNetwerk2024-03-28T08:19:47ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinenhttp://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/358929300?profile=RESIZE_48X48&width=48&height=48&crop=1%3A1http://medianetwerk.ning.com/profiles/blog/feed?user=14rn6i5m3iw1c&xn_auth=noPortret van een onbegrepen toproofdiertag:medianetwerk.ning.com,2014-06-06:2159784:BlogPost:1886322014-06-06T16:00:00.000ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinen
<p>De witte haai is zonder twijfel een van de meest onbegrepen en gedemoniseerde dieren op aarde. Zeker sinds de verschijning van het bibberepos <em>Jaws</em> geldt het dier als een notoire menseneter en hersenloze vreetmachine. Eeen beeld dat ver bezijden de waarheid is, zo ontdekte ik zelf in Zuid-Afrika. Een meer waarheidsgetrouw, op feiten en eigen ervaringen gebaseerd verhaal kun je lezen op…</p>
<p>De witte haai is zonder twijfel een van de meest onbegrepen en gedemoniseerde dieren op aarde. Zeker sinds de verschijning van het bibberepos <em>Jaws</em> geldt het dier als een notoire menseneter en hersenloze vreetmachine. Eeen beeld dat ver bezijden de waarheid is, zo ontdekte ik zelf in Zuid-Afrika. Een meer waarheidsgetrouw, op feiten en eigen ervaringen gebaseerd verhaal kun je lezen op <a href="https://beta.blendle.nl/#item/bnl-tpomagazine-20140603-65263" target="_blank">Blendle</a>, <a href="https://myjour.com/a/reporters-online/naar-de-haaien" target="_blank">MyJour</a>, <a href="http://www.elinea.nl/artikel/naar-de-haaien" target="_blank">eLinea</a> en in <a href="https://magazine.thepostonline.nl/auteurs/Magazine/9060/Naar-de-haaien" target="_blank">TPO Magazine</a>.</p>
<p> </p>
<p><a href="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/401270055?profile=original" target="_self"><img class="align-full" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/401270055?profile=RESIZE_1024x1024" width="750"></a> </p>Pijnlijk demasqué op de Europese veldentag:medianetwerk.ning.com,2012-11-23:2159784:BlogPost:1653312012-11-23T18:42:00.000ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinen
<p>De goede verstaander wist het natuurlijk al langer, maar na weer een overvol Europees voetbalweekje zullen zelfs de meest verstokte Eredivisiefans het moeten toegeven: de Nederlandse competitie stelt internationaal gezien bitter weinig voor. Hoewel Ajax dinsdag vakkundig van de mat werd geveegd door een flitsend Borussia Dortmund en al eerder in de eigen Arena een koninklijke oorwassing kreeg van de baltovenaars van Real Madrid, valt de Amsterdammers van alle Nederlandse deelnemers nog het…</p>
<p>De goede verstaander wist het natuurlijk al langer, maar na weer een overvol Europees voetbalweekje zullen zelfs de meest verstokte Eredivisiefans het moeten toegeven: de Nederlandse competitie stelt internationaal gezien bitter weinig voor. Hoewel Ajax dinsdag vakkundig van de mat werd geveegd door een flitsend Borussia Dortmund en al eerder in de eigen Arena een koninklijke oorwassing kreeg van de baltovenaars van Real Madrid, valt de Amsterdammers van alle Nederlandse deelnemers nog het minste te verwijten. De selectie bevat overduidelijk te veel spelers die (nog) wat groen achter de oren zijn en (vooralsnog) het niveau missen om de absolute Europese topteams het vuur na aan de schenen te leggen. Vooral verdedigend is Ajax enorm kwetsbaar, zeker tegen ploegen die de kunst van het snel omschakelen tot in de puntjes beheersen. Toch haalde Ajax wel vier punten tegen het warrig ogende miljonairsgilde van Manchester City en bleef de ploeg ook in Dortmund vrij redelijk op de been.</p>
<p>Het zijn vooral FC Twente en PSV die in de Jupiler League van Europa een gigantisch modderfiguur hebben geslagen. Steve McClaren kan nog zo hard roepen dat de Tukkers moesten opboksen tegen kwalitatief hoogwaardige opponenten, maar dat is toch een lichte overdrijving. Natuurlijk, Hannover 96 en Levante zijn uitstekende ploegen als je ze vergelijkt met het gros van de Hollandse middelmaat waartegen Twente normaliter het strijdperk betreedt. Maar in eigen land zijn het toch niet meer dan gemiddelde subtoppers die elk jaar ergens tussen plaats vijf of tien uitkomen. Vier punten uit vijf wedstrijden in een poule met Hannover, Levante en vooral Helsingborgs IF is gewoon te weinig. PSV maakte zich bij tijd en wijle helemaal belachelijk. Na een vrij kansloze uitnederlaag tegen Dnjepr Dnjepropetrovsk leek het herstel kortstondig in te treden met een overtuigende overwinning tegen de tweede garnituur van Napoli. Het halen van slechts een schamel puntje uit het tweeluik tegen een veredeld Zweeds café-elftal, gevolgd door een tweede nederlaag tegen het sluwe en balvaardige Dnjepr, draaide de Eindhovenaren echter definitief de nek om. </p>
<p>Een verrassing? Niet echt, want een blik op de selecties van PSV en Twente leert dat beide teams maximaal vier of vijf spelers in dienst hebben die Europees een echte meerwaarde hebben. De rest van de selectie bestaat zowel in Eindhoven als in Enschede uit niet meer dan lichtelijk bovenmodale Eredivisiespelers. Dat CL-deelnemer Ajax de enige ploeg is die nog kans maakt op een vervolg in de weinig illustere Europa League, is dan ook illustratief voor de erbarmelijke staat waarin het vaderlandse clubvoetbal momenteel verkeert. Natuurlijk, qua amusementswaarde zal de Eredivsie best wel wat te bieden hebben, maar dat heeft meer te maken met de alomtegenwoordige onkunde van de meeste vaderlandse verdedigers dan met het hoge spelniveau.</p>Pestgedrag minder intens bij apentag:medianetwerk.ning.com,2012-11-23:2159784:BlogPost:1652552012-11-23T13:05:36.000ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinen
<p>Gisteren las ik in <a href="http://www.limburger.nl/">Dagblad De Limburger</a> een interessant artikel over pestgedrag bij apen. Ook onze naaste verwanten is deze karaktertrek namelijk niet vreemd. Er blijkt echter wel een belangrijk verschil te zijn met ons pestgedrag: in tegenstelling tot mensen drijven apen hun pestgedrag niet tot in het extreme door, met name omdat de oudere, dominante dieren in een groep dit niet toelaten. Gaat een aap zo ver in het pesten van een soort- en groepsgenoot…</p>
<p>Gisteren las ik in <a href="http://www.limburger.nl/">Dagblad De Limburger</a> een interessant artikel over pestgedrag bij apen. Ook onze naaste verwanten is deze karaktertrek namelijk niet vreemd. Er blijkt echter wel een belangrijk verschil te zijn met ons pestgedrag: in tegenstelling tot mensen drijven apen hun pestgedrag niet tot in het extreme door, met name omdat de oudere, dominante dieren in een groep dit niet toelaten. Gaat een aap zo ver in het pesten van een soort- en groepsgenoot dat het slachtoffer symptomen van stress of angst begint te vertonen, dan kan de pestende primaat rekenen op een ferme tik of reprimande van de hooggeplaatste volwassen dieren die de groepseenheid bewaken. Dit zie je bijvoorbeeld terug bij gorilla’s, waar de zilverrug als een grotendeels zwijgzame en strenge <em>pater familias</em> waakt over het welzijn van zijn grote familie. Pestgedrag in de apenwereld escaleert door de corrigerende rol van de hooggeplaatste dieren en een hoge mate van zelfregulering dus zelden of nooit. In tegenstelling tot bij mensen, waar je vaak ziet dat dominante pestkoppen een hoge sociale status genieten en veel meelopers zich juist aansluiten bij de pester, is het in de apenwereld gebruikelijk dat juist de hele groep zich tegen de plaaggeest keert als die een bepaalde grens overschrijdt.<span id="more-7585"></span> Een paar stevige meppen of beten volstaan meestal om de pestkop een toontje lager te laten zingen. Helaas ontbreken deze corrigerende mechanismen in de mensenwereld meestal, ook omdat de ouders van pestende bullebakken het gedrag van hun kinderen vaak bagatelliseren of zelfs botweg ontkennen. En dan is de kiem snel gelegd voor tragische gevallen zoals de zelfmoord van Tim Ribberink.</p>De selectieve verontwaardiging van gekke Geertjetag:medianetwerk.ning.com,2011-02-14:2159784:BlogPost:1099002011-02-14T15:30:00.000ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinen
<span lang="EN" xml:lang="EN"><br></br></span>
<p><span lang="EN" xml:lang="EN">Het is weer eens zover: de Blonde God uit Venlo is hevig op zijn staart getrapt en zal daarom woensdag niet deelnemen aan het lijsttrekkersdebat in het Vara-programma Pauw & Witteman.</span></p>
<p><span lang="EN" xml:lang="EN"> </span></p>
<p><span lang="EN" xml:lang="EN"><span lang="EN" xml:lang="EN"><span lang="N" xml:lang="N">Aanleiding voor alle heibel is een spotprent op de Vara-site Joop.nl, waarin een plan…</span></span></span></p>
<span xml:lang="EN" lang="EN"><br/></span>
<p><span xml:lang="EN" lang="EN">Het is weer eens zover: de Blonde God uit Venlo is hevig op zijn staart getrapt en zal daarom woensdag niet deelnemen aan het lijsttrekkersdebat in het Vara-programma Pauw & Witteman.</span></p>
<p><span xml:lang="EN" lang="EN"> </span></p>
<p><span xml:lang="EN" lang="EN"><span xml:lang="EN" lang="EN"><span xml:lang="N" lang="N">Aanleiding voor alle heibel is een spotprent op de Vara-site Joop.nl, waarin een plan van de PVV impliciet wordt vergeleken met de duistere praktijken van de nazi’s tijdens de Shoa. Op de tekening zien we Wilders van de achterzijde, gestoken in laarzen en een soort uniform, terwijl hij een rij mensen (uiteraard moslims) aanspoort om een ruimte te betreden met het woord ‘douche’ erop. De goede verstaander zal weinig moeite hebben om de strekking van deze prent te duiden. De tekening heeft vooral betrekking op het plan van de PVV om asociale elementen binnen de Nederlandse samenleving onder te brengen in speciale ‘tuigdorpen’. De PVV verkondigt het niet met apodictische stelligheid, maar tussen de regels door kan de oplettende lezer constateren dat het tuigdorp vooral een remedie is tegen de malheur die veroorzaakt wordt door Marokkaanse straatterroristen. Het profiel van Kamerlid Eric Lucassen leert ons namelijk dat blanke Nederlanders die hun buurtgenoten terroriseren met open armen worden ontvangen door de PVV.</span></span></span></p>
<p> </p>
<p>Is de door Adriaan Soeterbroek vervaardigde prent smakeloos? Jazeker. Het gaat erg ver om de zionist Wilders, die weliswaar bevangen is door een rabiate vorm van xenofobie, in verband te brengen met de gruwelen van het naziregime. Maar betekent dit dat Wilders recht van spreken heeft? Nee, want een politicus die zelf zijn bestaansrecht en populariteit louter ontleent aan het provoceren, stigmatiseren en demoniseren van een specifieke bevolkingsgroep kan verwachten dat de bal ook een keer wordt teruggekaatst. Bovendien hamert Wilders zelf constant op het aambeeld van de voor hem onfeilbare vrijheid van meningsuiting, vooral als hij zijn gebruikelijke stokpaardjes berijdt om zijn kruistocht tegen de islam extra kracht bij te zetten. De proleten voor culturele, intellectuele en ecologische verloedering laten het lijsttrekkersdebat in het epicentrum van de linkse kerk dus letterlijk links liggen. Inhoudelijk hoeven we daar niet rouwig om te zijn. Goede argumenten uit de monden van PVV’ers zijn net zo zeldzaam als poema’s in Limburg. Bovendien is gekke Geertje toch al niet zo dol op openbare discussies waarin zijn argumenten kritisch tegen het licht worden gehouden. Liever opereert hij als roeptoeter vanaf de zijlijn. Weinig kans op weerwoord en, in het tijdperk van de licht verteerbare mediacratie, genoeg toehoorders. Jammer genoeg zal Wilders dit incident weer gebruiken om een larmoyante klaagzang aan te heffen over hoe erg hij wel niet wordt gedemoniseerd door het linkse establishment en allerlei ander progressief tuig. Het is dus de vraag of Soeterbroek met de gewraakte tekening niet zijn doel voorbij heeft geschoten.</p>Nieuw kabinet ramp voor natuur en milieutag:medianetwerk.ning.com,2010-10-26:2159784:BlogPost:965002010-10-26T20:41:57.000ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinen
<b>Gebrek aan ambitie</b><br />
Het nieuwe regeerakkoord ligt op tafel en heeft al diverse, sterk uiteenlopende reacties voortgebracht. Waar rechts benadrukt dat het een overeenkomst is “om je vingers bij af te likken”, reageren natuur- en milieuorganisaties beduidend kritischer op de versgebakken plannen van het nieuwe kabinet. Het akkoord was voor Greenpeace zelfs aanleiding om de Haagse Ridderzaal te beklimmen en een spandoek met de tekst ‘Kabinet-Rutte#viezerkanniet’ op te hangen. Hoewel je kunt…
<b>Gebrek aan ambitie</b><br />
Het nieuwe regeerakkoord ligt op tafel en heeft al diverse, sterk uiteenlopende reacties voortgebracht. Waar rechts benadrukt dat het een overeenkomst is “om je vingers bij af te likken”, reageren natuur- en milieuorganisaties beduidend kritischer op de versgebakken plannen van het nieuwe kabinet. Het akkoord was voor Greenpeace zelfs aanleiding om de Haagse Ridderzaal te beklimmen en een spandoek met de tekst ‘Kabinet-Rutte#viezerkanniet’ op te hangen. Hoewel je kunt discussiëren over de wenselijkheid van een dergelijke actie, kan niemand ontkennen dat het regeerakkoord op de terreinen natuur en milieu ernstig tekortschiet. Uit de plannen van Rutte, Verhagen, Wilders en hun politieke trawanten spreekt geen enkele ambitie om mondiale ecologische problemen geestdriftig te lijf te gaan. Integendeel, met het bevriezen van subsidies voor innovaties in het bedrijfsleven en de bouw van nieuwe kolencentrales bewandelt het nieuwbakken kabinet zelfs op uiterst flagrante wijze de omgekeerde weg. Stilstand en een voortdurend geloof in oude, volledig falende mechanismen en instituties blijven het zorgwekkende devies. Voorstanders zullen ongetwijfeld wijzen op de kabinetsplannen om hoog in te zetten op kernenergie, maar ook deze vorm van energieopwekking zal het toekomstige tekort aan fossiele brandstoffen niet volledig kunnen opvangen. Plutonium en uranium, grondstoffen die nodig zijn voor het opwekken van kernenergie, zijn namelijk ook niet onbeperkt voorhanden. De plutonium- en uraniumprijzen zijn bovendien aan sterke schommelingen onderhevig, waardoor je als land sterk afhankelijk bent van de grillen die gepaard gaan met schaarste en internationale marktwerking. Tot slot heeft de winning van uranium en plutonium vaak een zeer vervuilende uitwerking op de bodem. Hierdoor zullen weer meer natuurlijke ecosystemen ernstig aangetast worden en zal ook het wereldwijde areaal aan geschikte landbouwgronden weer verder afnemen. Er is momenteel nog geen direct inzetbare, onuitputtelijke bron van schone elektronen voorhanden, maar zeker thermisch-elektrische zonne-energie kan in de toekomst een behoorlijk deel van de energievraag beantwoorden. Investeringen in installaties en secundaire technologie zijn dan wel nodig. Hier ligt bovendien ook een economische kans: een duurzame, groene energiesector kan zorgen voor veel werkgelegenheid en succesvolle ondernemingen. Een kans die het nieuwe kabinet volledig links laat liggen door draconisch te bezuinigen op innovatieve activiteiten en het onderwijs. De toekomst van Nederland als kennisland loopt onder dit ultrarechtse kabinet serieus gevaar, met alle gevolgen van dien voor onze internationale concurrentiepositie in een mogelijk verduurzaamde toekomstwereld.<br />
<br />
<b>Afwentelen</b><br />
Ook ontwikkelingslanden – die over het algemeen de kostbaarste natuurmekka’s ter wereld herbergen – krijgen een dikke middelvinger gepresenteerd in het nieuwe regeerakkoord. De asociale boodschap van ons nieuwe landsbestuur behelst in feite dat de arme landen hun eigen boontjes maar moeten doppen en nog niet eens waardig genoeg zijn om een bijdrage te ontvangen die welgeteld nog geen procent van het Nederlandse BNP bedraagt. De multinationale aasgieren worden aangemoedigd om door te gaan met hun neokoloniale plundertochten, terwijl de bevolking van veel Afrikaanse, Aziatische en Zuid-Amerikaanse landen nog berooider achterblijft dan voorheen het geval was. Grondslagen van beschaving worden dus schaamteloos ingeruild voor futiele kortetermijnbelangen. We hoeven dus ook niet te verwachten dat het nieuwe kabinet een constructieve bijdrage levert aan het tegengaan van het wereldwijde verlies aan biodiversiteit, het inperken van de dreigende klimaatverandering of de gevolgen van ontbossing, erosie of overbevissing. En de gevolgen van deze potentieel ontwrichtende processen worden afgewenteld op volgende generaties, natuurvolkeren en de allerarmsten op mondiaal niveau.<br />
<br />
<b>Selectief</b><br />
Voor dieren lijkt het regeerakkoord in de ogen van de oppervlakkige lezer een vrolijk gezicht te dragen. Er komt een speciale dierenpolitie en een apart alarmnummer voor mishandelde dieren en dieren in nood. Maar helaas zijn deze PVV-plannen – hoe sympathiek en aardig ik ze ook vind – voornamelijk symboolpolitiek en voorzien van een lichtelijk hypocriet tintje. De maatregelen zijn in principe typerend voor de populistische wijze waarop de PVV politiek bedrijft. Vrijwel iedere burger staat sympathiek tegenover een strengere aanpak van nodeloze dierenmishandeling, vooral omdat het fenomeen geen bijkomstige complexiteit met zich meebrengt, veel mensen een nogal antropomorfische visie op huisdieren als honden en katten hanteren en de gemiddelde burger geen persoonlijke geneugten hoeft in te leveren als een strenger beleid tegen willekeurige dierenmishandeling zijn intrede doet. De situatie verandert natuurlijk als mensen een paar kwartjes meer voor hun stukje vlees moeten gaan betalen in ruil voor meer dierenwelzijn of om de ecologische voetafdruk van de vleesproductie te compenseren. Dan geven de huidige regeringspartijen, de dierenminnende PVV incluis, plots niet thuis en kiezen ze voor de gemakkelijkste weg. Bovendien brandt de heilige drie-eenheid van nieuw rechts haar vingers ook niet aan het ijveren voor zeereservaten of nationale en internationale vangstbeperkingen. De toch al ernstig gedecimeerde vissenpopulaties zullen ook de komende jaren dus niet of nauwelijks met rust gelaten worden en ademloos blijven rondspartelen in de sleepnetten van de commerciële visindustrie. Ook op land hoeft het Nederlandse wild niet te hopen op betere tijden. Ondanks de onder verkeerseconomen wijdverbreide overtuiging dat nieuw asfalt amper iets zal bijdragen aan een structurele oplossing van het fileprobleem, blijft het nieuwe kabinet vasthouden aan het inmiddels gedateerde paradigma “meer wegen leiden tot minder files.” De logische consequentie van dit beleid: nog meer doodgereden dieren, nog meer landschapsvervuiling en minder rust in de toch al schaarse natuur- en stiltegebieden. Bovendien heeft het kabinet in wording al laten weten dat er de komende regeerperiode amper geld beschikbaar zal komen voor de definitieve realisatie van de Ecologische Hoofdstructuur, waardoor ook dit ambiteuze project een stille wiegendood dreigt te sterven. De buitensporige kortingen op het omroepbestel en alles wat naar ‘linkse cultuur’ riekt, moeten de mondige burger die waagt om het evangelie van volksmennend rechts te bekritiseren definitief mond- of hersendood maken. Nee, wie het huidige regeerakkoord nauwgezet analyseert, moet concluderen dat duurzaamheid, ecologisch bewustzijn, rechtvaardigheid en kosmopolitisme vieze woorden zijn in het vocabulaire van revanchistisch rechts anno 2010. Het document is overgoten met een onplezierig smakend sausje van cynisme, kilheid en een, door de fortuynisering van de samenleving te ver doorgeschoten individualisering van de maatschappij. Job Cohen gebruikte de juiste woorden toen hij zei dat dit regeerakkoord vooral goed is voor de mensen die het reeds goed hebben. En ook Wilders had gelijk toen hij verklaarde dat er een nieuwe wind door het land waait. Maar hij vergat te vertellen dat het vooral een kille herfstwind is, eentje die elk vleugje idealisme dat nog resteert in ons landje onder een dikke ijslaag van onverschilligheid zal begraven. De kille rechtse winter is dan ook aangebroken. En de enige die uiteindelijk permanent garen zal spinnen bij deze coalitie is de steenkolenengels brabbelende Blonde God uit Venlo. Hij behoudt zijn mediapodium en onafhankelijkheid, terwijl de VVD en het CDA – verblind door hun verlangen naar het pluche – de zwartgeblakerde kastanjes uit het vuur mogen halen.The dire future of planet Earthtag:medianetwerk.ning.com,2010-10-11:2159784:BlogPost:950292010-10-11T16:00:00.000ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinen
So far, the Earth has faced five mass extinctions during its long lifespan that covers almost five billion years. What many people don’t always seem to realise, is that we are currently in the middle of the sixth one. The biggest difference if you compare the current wave of mass extinction to the previous ones is the cause: earlier mass extinctions were literally mass extinctions, caused by climatological changes or other natural phenomena. They were part of the eternal cycle of life, at least…
So far, the Earth has faced five mass extinctions during its long lifespan that covers almost five billion years. What many people don’t always seem to realise, is that we are currently in the middle of the sixth one. The biggest difference if you compare the current wave of mass extinction to the previous ones is the cause: earlier mass extinctions were literally mass extinctions, caused by climatological changes or other natural phenomena. They were part of the eternal cycle of life, at least if you take the geological time scale into account. What we are witnessing today is not a mass extinction triggered by natural factors, but rather a lurking, lingering form of mass genocide, the victims not being specific groups of humans, but animals, plants and vital ecosystems instead. And the pace in which this mass genocide is being executed is – to put it mildly – alarming. At the moment the total human demand on the planet’s natural resources exceeds the Earth’s capacity by about 25 percent, a number that is likely to grow considering the rapid emergence of new economic superpowers like China, India or Brazil. The rate at which humans have multiplied and congregated into vast urban sprawls makes such demands on the delicately balanced environment that in many places it is cracking under the ever tightening strains of material progress and overpopulation. <i>The Atlas of Endangered Species</i> is an interesting book that tries to tackle this problem by presenting the numbers and facts about the man-made disruption of the natural order on a global scale. The grim truth: if we don’t change our habits an re-evaluate our priorities up to twenty percent of all species may be extinct by the year 2030. The book examines different ecosystems, the major threats to their inhabitants and the steps that are currently being taken to protect our natural heritage on a global and regional scale. <i>The Atlas of Endangered Species</i> highlights the importance of the oceans, tropical and temperate forests, grasslands and wetlands, both for mankind and the Earth as a whole. The information is vividly presented through accessible texts, numerous full colour maps and interesting, if sometimes confronting graphics. <i>The Atlas of Endangered Species</i> is a must-read for anyone who wants to make a serious contribution to the (scientific) discourse about conservation on a global scale. Especially politicians and policymakers all over the world should take the information that is bundled in this book to heart an rapidly readjust their priorities. Because the financial crisis is merely a storm in a small glass of water compared to the seeds of destruction a full-scale ecological collapse would eventually sow.<br />
<br />
Ricard Mackay, The Atlas of Endangered Species, Brighton 2009. ISBN: 978-1-84407-628-4The great white chroniclestag:medianetwerk.ning.com,2010-09-13:2159784:BlogPost:943732010-09-13T15:00:00.000ZFrank Heinenhttp://medianetwerk.ning.com/profile/FrankHeinen
In August and September I spent a full month in Gansbaai, South Africa, working up close and personal with one of the greatest and most impressive predatory animals on the planet: the amazing great white shark (<i>Carcharodon carcharias</i>). Ever since the movie <i>Jaws</i> sent shivers down many spines, this animal has been maligned, severely demonised and heavily prosecuted by mankind. But being close to these animals every day, I quickly found out that the great white does not deserve its…
In August and September I spent a full month in Gansbaai, South Africa, working up close and personal with one of the greatest and most impressive predatory animals on the planet: the amazing great white shark (<i>Carcharodon carcharias</i>). Ever since the movie <i>Jaws</i> sent shivers down many spines, this animal has been maligned, severely demonised and heavily prosecuted by mankind. But being close to these animals every day, I quickly found out that the great white does not deserve its often monstrous and diabolical reputation. Sure, sharks are fierce predators, equipped with powerful jaws, razorsharp teeth and perfectly tuned senses, but they need to be keen hunters to survive as predatory fish in an often hostile and challenging natural environment. But great whites are also very inquisitive, gracious, picky and often very calm creatures instead of voracious monsterfish that indiscriminately eat everything that happens to pop up in front of their impressive jaws. Humans are in fact rarely seen as suitable prey items. Working with these animals virtually every day was a huge privilege and equalled the fulfillment of a lifelong dream. If you are interested in exploring the fascinating world of the great white too, then you should read the stories below and maybe consider joining the volunteer programme of White Shark Projects in the future. And if you would love to plunge into the deep, but still feel restraints of some kind: break the boundaries of your fear and live the dream. Life is to short to remain enchained by fear of the unknown, a false sense of security or the dictatorship of convention.<br />
<br />
<b>31 August 2010</b><br />
A great day on the Atlantic today. A very calm sea and a lot of spectacular shark action. We moved from Dyer Island and Geldsteen Reef down into the shallows near Joubert’s Dam for the first time this winter. And it definitely paid off. During the morning trip seven different sharks were spotted near the boat and most of them stayed around for quite a while, inquisitively checking out the bait. A small male especially showed off his feisty nature and went for the bait vigorously quite a few times. This shark, together with a big, 3 meter plus female, showed great interest in the treats that were offered to him. Both sharks returned to the boat during the second trip of the day, a trip that will probably not easy be forgotten by the people who were on board on this very special afternoon. The star of the day was a huge and bulky 3.3 meter female, quite easily recognizable because of the white spot on the tip of her nose and some old scars on the back of her head. This shark really gave away a formidable show! Multiple bait attempts and a couple of (3-4) spectacular breaches really awed the clients, volunteers and crew members on the boat. And to put the icing on the natural cake she also took the bait twice, forcing Mandla to loosen his grip in order to avoid an involuntary dip in the quite cool (12 degrees) waters of the South African Atlantic. Quite obviously everyone returned to Kleinbaai harbor with a feeling of true satisfaction, a bag full of memories and a lot of hardy stories to tell back home.<br />
<br />
<b>2 September 2010</b><br />
The shark action has really gotten into gear the past couple of days and today was no exception. The feisty, breeching female from 2 days ago showed herself again and went for the bait in spectacular fashion several times. Besides her, we saw seven more magnificent great whites during the morning, some of them very inquisitive and lively around the boat. The sharks during the afternoon trip were a little calmer, but most of them stayed around for quite a while. At times there were literally two or three sharks circling the boat, often crossing inches apart from each other. It’s always interesting to see that the smaller shark mostly backs away when a bigger shark enriches the crew and clients with its awesome presence. After a decent August month, that was however troubled by a few nasty storms, September certainly got off to a great start.<br />
<br />
<b>5 September 2010</b><br />
Another great day at the office. It took a while for the sharks to turn up during our morning trip, but eventually some very inquisitive and active sharks appeared, really delivering the stuff right in front of the cage. Especially the kids on board of the Shark Team had the time of their life, seeing the apex predator of the South African seas in action from up close. The sea was nice and calm, unlike yesterday when the sea was choppy and the ride out to Joubert’s Dam quite bumpy. We had no clients in the afternoon, but still went out for a volunteer exclusive. And what a trip it turned out to be! Seven sharks visited the cage, amongst them two, three meter plus females. What an awesome experience to look such formidable creatures straight in the eye. One shark even decided to check out my side of the cage, giving the cage a gentle bite a couple of inches away from my hands. Multiple bait attempts even further enhanced the experience. There was so much going on that there was literally virtually no time to come up for a breath of air. The by now familiar words ‘down’, ‘down left’, ‘down right’ and ‘stay down’ kept echoing around the boat. Generally, the shark action seems to be very good around Joubert’s Dam at the moment. A promising foresight for the upcoming day and the rest of the month.<br />
<br />
<b>12 September 2010</b><br />
The dreaded moment has finally arrived: my last day amongst the magnificent great white sharks of Gansbaai. But what a fine last trip it turned out to be. Some beautiful sharks and a couple of fabulous displays of shark behavior. My last trip ended on a high note, when a very feisty shark grabbed the bait only a couple of inches from the cage and the boat. She even said goodbye with a big slap from her tail, leaving David (our marine biologist) and me covered in a wet and salty cloud of ocean spray. Luckily, David managed to get some good pictures of various dorsal fins today, very important information for research purposes. Saying goodbye to South Africa, the many inspiring people I met during my stay in Gansbaai and of course to the stunningly beautiful great whites was not easy. In the end the experience even superseded the already high expectations I had before I came to South Africa and highlighted – both on a personal and a collective level (as human beings) – the importance of shark conservation and the protection of all the pristine ecosystems that planet earth still harbours. I would like to thank (in no specific order) all my fellow volunteers, Julia, Andreas, René, Charmaine, Andy, Jane, Gerald, Grant, Mandla, Maoli, Shaun, Abraham, Liz, David and all the other great people I met. Thanks for making me feel at home instantly and making all of this possible. Keep up the good work and hopefully we will meet again in the nearby future.